Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα σαν θεατής σε αγώνα παιδικού πρωταθλήματος. Είναι κάτι που κάνω συχνά, όχι μόνο λόγω της ιδιότητας και του ρόλου μου, αλλά και γιατί μου αρέσει να παρακολουθώ τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα στο άθλημα που αποκαλείται "ο Βασιλιάς των Σπορ".
Ήταν μια ήσυχη ατμόσφαιρα, με τους γονείς-θεατές να συζητούν, να σχολιάζουν και να επιβραβεύουν τα παιδιά με θετικό τρόπο κι ενα ευχάριστο κλίμα γενικότερα. Οι μικροί "ποδοσφαιριστές" έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό, προσπαθώντας πραγματικά, να παίξουν το αγαπημένο τους παιχνίδι. Ο διαιτητής ήρεμος και φιλικός, εξηγούσε συχνά στα παιδιά την απόφαση του, προσπαθώντας να τα εκπαιδεύσει και στους κανόνες. Η μία ομάδα με σαφώς πιο έτοιμα και ίσως μεγαλύτερα παιδιά, εύκολα δημιούργησε και πέτυχε μερικά γκολ, με το σκορ και τη γενικότερη εικονα του ματς, να μην αφήνει καμία αμφισβήτηση για τον τελικό νικητή του παιχνιδιού.
Αυτή η ηρεμία και η όμορφη ατμόσφαιρα, διατταράσονταν συχνά από μια "οδηγία" του προπονητή της νικήτριας ομάδας προς τους παίκτες του:
-Κάνε φάουλ!
Αυτό το άκουσα τουλάχιστον 7 φορές, σε περιπτώσεις που κάποιο από τα παιδιά της αδύναμης ομάδας, κατάφερνε να κρατήσει την μπάλα λίγο παραπάνω, προσπαθώντας να ξεφύγει από τους αντιπάλους του και χρησιμοποιώντας τις δεξιότητες του στο οδήγημα και την προσποίηση, κέρδιζε μερικά μέτρα προς την περιοχή του αντιπάλου.
Κάνε φάουλ, λοιπόν... Μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο... Μετά από τόσες σχολές, σεμινάρια, εκπαιδευτικές ημερίδες, άρθρα, δημοσιεύσεις και συζητήσεις...
Κάνε φάουλ, λοιπόν... στην εξέλιξη, στην δημιουργία, στο θέαμα...
Κάνε φάουλ, λοιπόν... στο ποδόσφαιρο και στη ζωή, ανατρέποντας ή χτυπώντας κάποιον, μπορείς να κερδίσεις...
Κάνε φάουλ, λοιπόν... Είναι η λύση, η οδηγία, η εντολή για τον μικρό ποδοσφαιριστή...
Πολλοί θα πουν πως το προαναφερόμενο γεγονός, δεν αποτελεί συμπεριφορές και πρακτικές που είναι πλειοψηφία. Ωστόσο, για μενα δεν έχει σημασία αν είναι μεμονωμένο περιστατικό, δεν επιτρέπεται τέτοια προσέγγιση σε καμία περίπτωση. Όπως μου έλεγε συχνά ένας παλιότερος: "Βασίλη, δέκα να χτίζουν κι ένας να χαλά, δεν τον προλαβαίνουν!"
Ελληνικό αναπτυξιακό ποδόσφαιρο, λίγο πριν χαράξει το 2024! Λυπάμαι πραγματικά...
Επίλογος ελπίδας : Υπήρχε όμως και το εξής παρήγορο σε όλη αυτή την ιστορία: Τα παιδιά της ομάδας, που ο προπονητής προέτρεπε να σταματήσουν τη φάση με φάουλ, ποτέ δεν το έκαναν, αλλά αντίθετα προσπαθούσαν απλά να αποσπάσουν την μπάλα! Σε αυτή την περίπτωση, τα παιδιά έδωσαν την απάντησή τους! Προσπάθησαν να "εκπαιδεύσουν" και να δώσουν ένα μάθημα στον προπονητή τους, αν και δεν τα κατάφεραν. Τα παιδιά, ο τρόπος σκέψης και οι αντιδράσεις τους είναι πηγή γνώσης κι εξέλιξης για κάθε ενήλικα, που δεν φορά παρωπίδες, σκέφτεται το μέλλον και θέλει ένα καλύτερο κόσμο...
Σημ.: Με τα λίγα που γνωρίζω, νομίζω πως ο διαιτητής δεν μπορεί να επέμβει σε μια τέτοια περίπτωση. Ίσως όμως θα έπρεπε σε αγώνες αναπτυξιακών ηλικιών να γίνεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου