Από χθες Δευτέρα 4 Μαΐου επιστρέψαμε σε μια "ελεγχόμενη κανονικότητα", όπως αποκαλείται πλέον ο τρόπος ζωής μας, καθώς σταμάτησαν τα sms και οι έντυπες άδειες κίνησης. Θέλω να καταθέσω τις σκέψεις μου και την καθαρά προσωπική μου εκτίμηση, για την επιστροφή αυτή σε σχέση με το παιδικό ποδόσφαιρο, τα παιδιά και τον προβληματισμό μου για τα κλειστά; δημοτικά ή ιδιωτικά γήπεδα. Με μια μικρή βόλτα (όπως έκανα εγώ χθες), ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει εύκολα πως στα περισσότερα από αυτά, πολυμελείς ομάδες παιδιών παίζουν ποδόσφαιρο, χωρίς την παρουσία ενηλίκων για να τα επιβλέπουν (γινόταν και το διάστημα της καραντίνας σε αρκετά κυρίως περιφερειακά γήπεδα). Το ίδιο συμβαίνει και σε ανοικτούς χώρους σε γειτονιές, καθώς είναι λογικό τα παιδιά να θέλουν να εκτονωθούν, μετά από τόσες μέρες εγκλεισμού στα όρια της οικογένειας. Υπάρχουν σίγουρα γονείς που είναι προβληματισμένοι, για το αν τα παιδιά πρέπει να ξεκινήσουν ξανά τις δραστηριότητές τους, να πάνε σχολείο ή να έχουν γενικότερα συναναστροφές, αλλά και γονείς που δε θεωρούν πως πρέπει να θέσουν πλέον όρια στις κινήσεις των παιδιών τους. Επίσης πολλοί επιζητούν την επανέναρξη των δραστηριοτήτων, ζητάνε από προπονητές να ξεκινήσουν προγράμματα με τα παιδιά τους ή ήδη κάποιοι έχουν επιτρέψει στα παιδιά τους να κάνουν προπονήσεις... Η πραγματικότητα αυτή είναι μη ελεγχόμενη και εγκυμονεί κινδύνους, τους οποίους οι καθ' όλα άξιοι επιστήμονες που κατευθύνουν τα μέτρα και τις ενέργειες της πολιτείας, θεωρώ προσωπικά πως θα πρέπει να επανεκτιμήσουν. Τα παιδιά μόνα τους σε ένα γήπεδο ή σε ένα χώρο που τους επιτρέπει να παίξουν το αγαπημένο τους άθλημα, αυτό που θα κάνουν είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να αποφύγουμε: θα χωριστούν και θα παίξουν ένα παιχνίδι με μονομαχίες, επαφές και ένταση. Δε θα μείνουν σε απόσταση το ένα από το άλλο! Επίσης, η πλειοψηφία δε θα τηρήσει μέτρα ασφαλείας κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος. Για το λόγο αυτό, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως είναι ίσως είναι λάθος αυτή η προσέγγιση. Μια ελεγχόμενη επιστροφή στις προπονήσεις με τη μορφή ατομικής ή υποομάδων 2-8 παιδιών, με την παρουσία προπονητή ή γυμναστή, θα ήταν πολύ πιο ασφαλής, σε ότι έχει να κάνει με το ασκησιολόγιο και τα μέτρα προφύλαξης, από την διασπορά του κορονοϊού. Είμαι υπέρ της ελεγχόμενης επανέναρξης, καθώς θεωρώ πως ειδικά από Κ10 και άνω, μπορεί εύκολα ένα τμήμα έως 8 παιδιών να αθληθεί με ασφάλεια, υπό την καθοδήγηση ενήλικα υπεύθυνου προπονητή ή γυμναστή. Σίγουρα Κ8 και Κ6 είναι πιο δύσκολος ο έλεγχος της μη επαφής, ωστόσο κι εδώ με την παρουσία προπονητή θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Οι αποστάσεις, η σωστή χρήση των αντικειμένων (μπάλες, φανελάκια, κωνάκια κλπ), το πλύσιμο των χεριών και γενικότερα η "δύναμη" που έχουν οι προπονητές να θέτουν όρια και κανόνες, μπορεί να αποδειχτεί πολύ σημαντική σε αυτή τη διαδικασία επαναφοράς. Για τους λόγους αυτούς, θεωρώ πως πρέπει να ανοίξουν για κάποιο διάστημα και τα σχολεία με εκ περιτροπής πρόγραμμα και στόχο να προετοιμάσουν τα παιδιά, για τον σωστό τρόπο συνύπαρξης με τις νέες συνθήκες. Καλύτερα να γίνει σταδιακά και ελεγχόμενα, από το να βρεθούν ξαφνικά τα παιδιά ανεξέλεγκτα σε πάρκα, πλατείες, αυλές σχολείων και γήπεδα ποδοσφαίρου, γιατί αυτή θα είναι η εικόνα από τώρα και μετά (ήταν και εν μέσω καραντίνας σε πολλά σχολεία της πόλης), ας μη γελιόμαστε. Ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί η δυνατότητα οι οργανωμένες δομές-ακαδημίες να λειτουργήσουν αυτό το καλοκαίρι, με μικρά τμήματα 2-3 φορές την εβδομάδα, για να αποτονώσουν την δίψα των παιδιών για παιχνίδι και να καθιερώσουν κάποιες ασφαλείς διαδικασίες, αφού όπως λένε πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτή τη νέα πραγματικότητα. Οι οργανωμένες ακαδημίες, οι υπεύθυνοι τους, οι προπονητές και το προσωπικό μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή τη διαδικασία επαναφοράς, τηρώντας όλες τις κατευθύνσεις της πολιτείας με υπευθυνότητα. Επισημαίνοντας, πως αυτοί είναι προσωπικοί προβληματισμοί και σκέψεις, εύχομαι όλοι μαζί να ξεπεράσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτή την δύσκολη κατάσταση και να οδηγήσουμε με ασφάλεια τα παιδιά σε παιχνίδια και χαμόγελα!
