Με τα μάτια ενός πεντάχρονου

Τι να Βλέπει άραγε ένα παιδί στο Γήπεδο ;

Η οργάνωση ποδοσφαιρικών τμημάτων

με παιδιά προσχολικής ηλικίας ,

η ύπαρξη αρκετών διοργανώσεων

και η ανταπόκριση των γονέων κάνει

αναγκαία την προσπάθεια

να δούμε τον αγωνιστικό

χώρο μέσα από τα μάτια

των μικρών ποδοσφαιριστών .


Κυριακή πρωί και το πάρκινγκ του αθλητικού κέντρου με τα γηπεδάκια 5Χ5 αρχίζει να γεμίζει αυτοκίνητα .
Μαμάδες και μπαμπάδες φέρνουν τους λιλιπούτειους ποδοσφαιρικούς αστέρες για να αγωνιστούν στο πρώτο τους παιχνίδι.
Ο καταπληκτικός καιρός ο ζεστός ήλιος η πανέμορφη ατμόσφαιρα του ανοικτού ορίζοντα με τα πολύχρωμα ρούχα των διαφόρων ομάδων, συνθέτουν ένα φανταστικό σκηνικό .
Λίγο αργότερα οι γονείς θα πάρουν θέση για να παρακολουθήσουν το πρώτο παιχνίδι του παιδιού τους, μια στιγμή κυριολεκτικά μοναδική.
Το σφύριγμα της έναρξης μας ανεβάζει το ενδιαφέρον και οι αντιδράσεις ενθουσιασμού για την ομάδα και το παιδί μας διαδέχονται η μία την άλλη.
Το σφύριγμα της λήξης συνοδεύεται από ομαδική επίσκεψη στο κυλικείο και μετά από το σνακ που προγραμμάτιζαν οι γονείς μετατρέπεται γρήγορα σε πάρτι με την βοήθεια των πιο ζωηρών βεβαίως.
Αυτό το ιδανικό κυριακάτικο πρωινό μερικές φορές μπορεί να χαλάσει και αιτία είναι πάντα η συμπεριφορά των ενηλίκων.
Πώς σκέφτονται τα παιδιά και τι επιπτώσεις έχει στην μετέπειτα ζωή τους αυτή η σκέψη;
Στην προσχολική ηλικία 4-6 χρ. τα παιδιά αναπτύσσουν εγωκεντρικό συναισθηματικό και κοινωνικό επίπεδο .
Τώρα είναι πια ικανοί να μάθουν, να αγωνιστούν, να παίξουν και να συνεργαστούν.
Μέχρι τώρα όλα όσα μάθαιναν ήταν γύρω από αυτούς.
Η μπάλα μου, η Μαμά μου...
Και ξαφνικά ‘’Μου πήρε την μπάλα μου’’ ‘’ που είναι η Μαμά μου’’.
Πόσο επηρεάζεται η συμπεριφορά του παιδιού που βλέπει να ανατρέπεται ο συνηθισμένος κόσμος σε αυτό το ‘’γήπεδο’’
Πολλά σχολεία έχουν ειδικούς (κοιν. λειτουργούς) που βοηθούν παιδιά που έρχονται για πρώτη φορά στο σχολείο να ξεπεράσουν αυτές τις φοβίες.
Στο γήπεδο όμως δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.
Είναι πιστεύω υποχρέωση όλων των ενηλίκων που ασχολούνται με αυτήν ειδικά την ηλικία,(Γονείς ,Προπονητές ,Παράγοντες, ) να εστιάσουν την προσοχή τους στο τι βλέπει το παιδί κάθε φορά . Ο μεγαλύτερος στόχος θα πρέπει να είναι η απόκτηση θάρρους.
Μερικές φορές η συμπεριφορά των ενηλίκων μόνον αυτό τον στόχο δεν υπηρετεί.
Φαίνεται πως μερικοί γονείς και προπονητές έχουν σύγχυση των ρόλων τους.
Και ενώ όλοι λέμε και λέμε να είμαστε προσεκτικοί το ξεχνάμε αυξάνοντας την κριτική μας και ξεχνώντας την αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά.
Την ώρα του παιχνιδιού για παράδειγμα ακόμη και ένα μπαλόνι που σπάει μπορεί να τρομάξει τα παιδιά που εκείνη την ώρα όπως είπαμε πριν αντιμετωπίζουν την ανατροπή του μέχρι εκείνη την ώρα γνωστού κόσμου.
Θα ήταν πραγματικά τραυματική εμπειρία μετά από αυτό να δει μια συμπεριφορά του γονέα του άγνωστη σε εκείνον .
Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε για να καταλάβουμε πως το παιδί αντιλαμβάνεται την κατάσταση σε ένα γήπεδο;
Πιστεύω πραγματικά ότι πρέπει να σκεφτούμε με το δικό τους μυαλό και να δούμε με τα δικά τους μάτια το παιχνίδι.
Ένας πολύ καλός τρόπος για να μάθετε τι πραγματικά βλέπει το παιδί σας στο γήπεδο είναι να βιντεοσκοπείτε το παιχνίδι και να το βλέπετε μετά μαζί του αφήνοντάς το να σχολιάσει με τον δικό του τρόπο ότι του έκανε εντύπωση ώστε να καταλάβετε και ποιές οι εμπειρίες που βίωσε.
Υπάρχουν σίγουρα διαφορετικά παιδιά με διαφορετικές ικανότητες και χαρίσματα.
Το παιχνίδι στον ανοιχτό χώρο είναι το καλύτερο δώρο που κάνει ένας γονιός στο παιδί του.