Yπερπήδηση Ηλικιών στο Παιδικό Ποδόσφαιρο

Ένα πολύ σοβαρό θέμα που αντιμετωπίζουν οι προπονητές ακαδημιών είναι η υπερπήδηση ηλικιών ανάμεσα στις διάφορες ηλικιακές κατηγορίες. Φυσικά εννοώ να χρησιμοποιούνται παιδιά μικρότερης ηλικίας σε αγωνιστικά τμήματα της επόμενης ηλικίας και όχι το θλιβερό φαινόμενο να χρησιμοποιεί κάποιος μεγαλύτερα παιδιά σε τμήματα μικρότερης ηλικίας σε παιχνίδια με σκοπό να κλέψει το αποτέλεσμα!
Αντιμετώπισα αυτό το πρόβλημα και θα αναφέρω τις σκέψεις-απόψεις-αποφάσεις μου όσο αφορά στην αντιμετώπισή του.
Κατ’ αρχάς τα όρια ηλικιών δεν είναι τα ίδια σε όλους τους νομούς της χώρας.
Στα Χανιά που είμαι εγώ, θα έχουμε από την ΕΠΣΧανίων,
τον παρακάτω διαχωρισμό την επόμενη περίοδο 2008-09:
Β΄ ομάδα (παιδικό πρωτάθλημα) γεν.1992-94
Προπαιδικό πρωτάθλημα: γεν.1995-96
Πρωτάθλημα Τζούνιορ : γεν.1997-98
Πρωτάθλημα Προτζούνιορ: γεν.1999-00
Σε κάθε τμήμα σίγουρα υπάρχουν παιδιά που ξεχωρίζουν, είτε λόγω ταλέντου, είτε λόγω σωματότυπου. Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς αυτά τα παιδιά καθώς ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, μπορούν πολλές φορές να κάνουν ότι θέλουν στον αγωνιστικό χώρο(περνάνε όποιον βλέπουν μπροστά τους δίχως πρόβλημα, προσποιούνται, σκοράρουν κατά βούληση, μπορούν μόνα τους να πάρουν ένα παιχνίδι). Το πρόβλημα είναι κάνουμε καλό σε ένα παιδί όταν το αφήσουμε να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο; Φυσικά σε αυτές τις ηλικίες-ειδικά τζούνιορ και προτζούνιορ-αφήνουμε το ελεύθερο παιχνίδι, χωρίς πολλές παρεμβάσεις και τακτική αυστηρότητα. Τι γίνεται λοιπόν με το παιδί; Πιθανόν υπάρχει ένας πατέρας, που στην συντριπτική πλειοψηφία το θεωρεί νέο Ζιντάν και αυτή του η ‘’διαπίστωση’’περνάει σίγουρα και στο παιδί. Υπάρχει ένας περίγυρος μέσα στην ομάδα που παικταρά το ανεβάζει, παικταρά το κατεβάζει. Το παιδί αντιλαμβάνεται όλα αυτά και γνώμη μου είναι πως δεν του κάνουν καλό.
Αν ένα παιδί κρίνουμε ότι μπορεί σωματικά να ανταγωνιστεί παιδιά μεγαλύτερα τότε γνώμη μου είναι πως πρέπει να το πράξουμε. Μπορούμε να το ξεκινήσουμε από την προπόνηση και σταδιακά να το μεταφέρουμε στον αγώνα. Πρέπει να μιλήσουμε στο παιδί και να του εξηγήσουμε με απλά λόγια ότι αυτό είναι για το καλό του και να το ενθαρρύνουμε αν είναι διστακτικό ή φοβισμένο .Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με τους γονείς. Φυσικά μιλάμε για την επόμενη χρονολογικά ηλικία και όχι για μεγαλύτερες αποστάσεις, γιατί τίθεται θέμα σωματικής καταπόνησης και τραυματισμών. Η διαφορά μπορεί να είναι από μήνα έως και δύο χρόνια βέβαια π.χ. παιδί γεν.Ιαν.1996 να μπει σε τμήμα 1994-95. Με κάποια παιδιά θα το χωρίζει ένας μήνας (γεν. Δεκ.1995) με κάποια άλλα (γεν.Ιαν.1994) δύο χρόνια. Βέβαια αν έχουμε τμήματα ανά έτος η διαφορά περιορίζεται σημαντικά.
Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν είναι πιο εύκολο να γίνει αυτή η διαδικασία, καθώς δυναμώνουν περισσότερο. Παιδιά του προπαιδικού στο 2ο έτος άνετα μπορούν να ανέβουν στο παιδικό. Η τακτική αυτή από όσα γνωρίζω ακολουθείται και σε ακαδημίες μεγάλων ομάδων, που διαθέτουν την επιστημονική τεχνογνωσία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Χαρακτηριστική είναι και μια δήλωση που έχει κάνει ο Μέσι σε μία συνέντευξη του :’’ δεν με προβληματίζει το γεγονός πως σε τόσο μικρή ηλικία, βρέθηκα στην πρώτη ομάδα της Μπαρτσελόνα. Πάντα οι προπονητές μου με χρησιμοποιούσαν σε τμήματα με μεγαλύτερα παιδιά και έχω συνηθίσει…’’!
Ο εκάστοτε προπονητής, λαμβάνοντας υπόψη το ταλέντο, το σωματότυπο και τα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, βασιζόμενος στη διαίσθηση και την εμπειρία του, πρέπει-προσωπική άποψη- να επιδιώκει τα παιδιά-ταλέντα, τα προχωρημένα παιδιά να ανεβαίνουν ένα ‘’σκαλί’’ πιο πάνω και να συναγωνίζονται μεγαλύτερα παιδιά. Ο συναγωνισμός τους κάνει καλό καθώς τα βάζει στη διαδικασία να προσπαθήσουν περισσότερο για να τα καταφέρουν και δεν τα αφήνει να πέσουν στην παγίδα του νέου Ροναλντίνιο! Πολλά από αυτά τα παιδιά επίσης, βαριούνται στην προπόνηση καθώς οι ασκήσεις και οι μονομαχίες τους φαίνονται πολύ εύκολες. Προσοχή ! Δεν εννοώ να μην αφήσουμε τα παιδιά να κάνουν όνειρα, να χαρούν και να απολαύσουν το παιχνίδι. Πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να σιγουρευτούμε ότι ανταπεξέρχονται σε αυτή την πρόκληση. Χρειάζεται πάντα η σωστή προπονητική καθοδήγηση, η συζήτηση με τους γονείς και πιθανόν και με τα άλλα παιδιά για να αποδεχτούν αυτές τις ιδιαιτερότητες. Επίσης, χρειάζεται προσοχή στην προπονητική διαδικασία καθώς και εκεί υπάρχουν πιθανά προβλήματα ανισότητας μεταξύ των παιδιών και η μετάβαση πρέπει να είναι ομαλή.
Μπορούμε να το ξεκινήσουμε και μέσα στους κόλπους της ακαδημίας μας σε πρώτη φάση για να δούμε πως λειτουργεί π.χ. σε αγωνιστικό εσωτερικό παιχνίδι Τζούνιορ προσθέτουμε 2 προχωρημένα παιδιά παιδιά Προτζούνιορ ή πραγματοποιούμε εσωτερικό παιχνίδι του μεταξύ Τζούνιορ Β και Προτζούνιορ Α .
Καταλήγοντας, προτρέπω στην πραγματοποίηση της παραπάνω πρακτικής στους συνάδελφους προπονητές. Το παρατηρώ και το τολμώ εδώ και χρόνια, βλέπω και άλλους συναδέλφους να το κάνουν και τα αποτελέσματα είναι μόνο θετικά. Μπορεί έτσι να χάσουμε ένα τίτλο σε ομαδικό επίπεδο αλλά δίνουμε εφόδια σε ένα ταλέντο και πιστεύω σε αυτό τον τρόπο σκέψης. Θα έλεγα επίσης ότι τα πισωγυρίσματα δεν είναι σωστά , δηλαδή δεν πρέπει να κάνουμε κάποια παιδιά μπαλάκι από τμήμα σε τμήμα. Μπορούμε να το εντάξουμε σταδιακά αλλά από την στιγμή που θα σιγουρευτούμε ότι τα καταφέρνουν τα μονιμοποιούμε στο τμήμα που επιλέξαμε. Δηλαδή θα είναι λάθος, σε ένα δύσκολο παιχνίδι να τα καλέσουμε πίσω για να ‘’κερδίσουμε’’. Υποτιμούμε έτσι τα άλλα παιδιά και δεν τους δίνουμε το κίνητρο να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτερα.

Βασίλης Παπαδάκης