Η άποψή μου

Κυριακή, 7 Ιουλίου 2013


Οι ''μεταγραφές΄΄ στο παιδικό ποδόσφαιρο: Ένα παιχνίδι στην πλάτη των Παιδιών από Προπονητές, Γονείς και Υπεύθυνους Ακαδημιών!

Τα παιδιά συμμετέχουν σε ένα άθλημα για να διασκεδάσουν, να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους, να αποτελέσουν μέλη μιας ομάδας, να κερδίσουν αναγνώριση, καλή φυσική κατάσταση και να ζήσουν έντονες συγκινήσεις. (Παιδί και Αθλητισμός-Janet Le Blanc-Louise Dickson). Τα παιδιά ασχολούνται με τον αθλητισμό γιατί τα κάνει να νιώθουν καλά. (Αθλητικός Ψυχολόγος, Dr. Terry Orlic).Η αφορμή για την σημερινή ανάρτηση ήταν μια συζήτηση, με ένα προπονητή ακαδημιών από τη Βέροια, για ένα θέμα που είναι πολύ συχνό, το οποίο έχω αντιμετωπίσει κι εγώ προσωπικά πολλές φορές, όπως σίγουρα και πολλοί συνάδελφοι. Και φυσικά θα υπάρχει πάντα...
Αναφέρομαι στις μετακινήσεις παιδιών στις ακαδημίες, στις ΄΄μεταγραφές΄΄ των μικρών ποδοσφαιριστών, όχι όμως αυτές  που προκύπτουν σαν λογικό αποτέλεσμα της ανακάλυψης ενός ταλέντου από μια μεγάλη ΠΑΕ, αλλά αυτές που αποφασίζουν κάποιοι γονείς, είτε από δική τους εκτίμηση σε σχέση με το πως βλέπουν το ποδόσφαιρο, τη συμμετοχή του παιδιού τους σε αυτό και τα ''όνειρά'' τους για την εξέλιξή του, είτε από ''παρότρυνση'' ενός προπονητή που βλέποντας ένα αξιόλογο κατά τη γνώμη του ταλέντο, τάζει λαγούς και πετραχήλια σε παιδί και γονιό, για να το φέρει στην ομάδα του και να οικειοποιηθεί τις δυνατότητές του, προς ίδιον όφελος. Οι ερωτήσεις του συνάδελφου απλές: ''Με παρότρυνση του γονέα και με καταλυτικό ρόλο του προπονητή της άλλης ομάδας, ένα παιδί θέλει να φύγει. Οι δύο ακαδημίες λειτουργούν στα ίδια πλαίσια, αλλά η μία έχει συνεργασία με ΠΑΕ άλλης πόλης. Ενεργούν σωστά γονέας και προπονητής; Η ακαδημία που είναι το παιδί πως πρέπει να φερθεί;''
Αναφέροντας αρχικά την προσωπική μου άποψη πιστεύω πως κανένα παιδί, δεν πρέπει να μένει με το ζόρι σε μια ακαδημία, δηλαδή θεωρώ λάθος η ομάδα-ακαδημία αντιδρώντας και ερχόμενη σε ρήξη, να το κρατήσει. Αυτό τα τελευταία χρόνια έχει βελτιωθεί σημαντικά, αλλά ακόμα δεν λειτουργεί σωστά. Συμπληρώνοντας την άποψή μου, πιστεύω πως η μόνη ''άμυνα'' σε τέτοια περίπτωση, είναι η ακαδημία να λειτουργεί σωστά, σε ότι έχει να κάνει με την προπόνηση και την βελτίωση-εξέλιξη του παιδιού και να υπάρχει μια ειλικρινή σχέση μεταξύ τους.
Ας αναλύσουμε λίγο τα δεδομένα, σε σχέση με τον κάθε εμπλεκόμενο σε μια τέτοια ιστορία... Κατ΄αρχάς είναι πέρα για πέρα αντιδεοντολογικό και κατακριτέο, ένας προπονητής  μέσω ενός γονέα ή απευθείας σε ένα παιδί, να προσπαθεί να το πείσει πως πρέπει να έρθει στην ακαδημία του, για να κάνει καλύτερη προπόνηση, αμφισβητώντας και μηδενίζοντας ένα συνάδελφο ή μια ακαδημία. Και βέβαια, με τέτοιες νοοτροπίες και πρακτικές, ουσιαστικά εκτίθενται οι ακαδημίες που πιθανόν ΄΄εκπροσωπούν'' αυτοί οι προπονητές και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα οι εμπλεκόμενοι. Η δουλειά του προπονητή δεν είναι αυτή. Ο προπονητής πρέπει να ασχολείται με το αντικείμενό του, δηλαδή τη σωστή και δομημένη προπόνηση, την πολυπλευρικότητα και τα στάδια εκπαίδευσης, τη βελτίωση των νεαρών αθλητών, μέσα από τη χαρά του παιχνιδιού και της συμμετοχής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σαν προπονητές έχουμε τεράστια ευθύνη και ειδικά στο παιδικό ποδόσφαιρο ''χτίζουμε'' όχι μόνο ποδοσφαιριστές αλλά και χαρακτήρες, επιδρώντας ουσιαστικά πάνω τους για μια ζωή! Σε αντιστοιχία Υπεύθυνοι Ακαδημιών-Σχολών Ποδοσφαίρου ή Δ.Σ. ομάδων που προσπαθούν με παρόμοιο τρόπο να ΄΄ξεγελάσουν΄΄ παιδιά και γονείς, το μόνο που κάνουν ουσιαστικά είναι να δημιουργούν έριδες και προβλήματα και επειδή οι κοινωνίες είναι μικρές και τίποτα δε μένει κρυφό, τελικά όλα αυτά λειτουργούν εις βάρος τους. Ένα πρόσκαιρο κέρδος (π.χ. μια νίκη  ή και ένας τίτλος σε ένα παιδικό πρωτάθλημα) που προκύπτει, όχι από τη στοχευμένη και μεθοδική δουλειά αλλά από 2-3 καλούς παίκτες, ουσιαστικά δε δίνει τίποτα παρά μια ψευδαίσθηση επιτυχίας και εισροής ''πελατών'', δηλαδή νέων εγγραφών παιδιών. Προσωπικά, ξέρω ακαδημίες με πολλά παιδιά και σταθερή πορεία χρόνων, που δεν έχουν καταφέρει να βγάλουν επαγγελματία παίκτη, αλλά συνεχίζουν να έχουν εγγραφές και αποδοχή. Όπως και μικρές, ίσως και ανοργάνωτες ακαδημίες ή ομάδες, που έβγαλαν επαγγελματίες, αλλά δεν έχουν αύξηση εγγραφών. Πιστεύω, ότι όλοι μας, αν θέλουμε μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό...
Σε ότι έχει να κάνει με τους γονείς, σε αυτή την ιστορία, το σίγουρο είναι πως θέλουν το καλύτερο για το παιδί τους. Όμως η άγνοια, τα μη σωστά κριτήρια, η λάχτάρα και τα δικά τους θέλω για το παιδί τους, τους οδηγεί συχνά σε λάθη. Είναι καθήκον του γονιού, να αξιολογήσει την ενασχόληση του παιδιού σε μια ακαδημία, αλλά πως; Με πρωταθλήματα και τίτλους; Με ένα παιδί χαρούμενο; Με ένα παιδί που δείχνει βελτίωση σαν αθλητής και σαν άνθρωπος; Με ένα στρατιωτάκι; Πολλά τα ερωτήματα...
 Τα ταλέντα σπάνια χάνονται γιατί δε θα τα ανακαλύψει κανείς. Χάνονται για άλλους λόγους, όπως είναι η κακή προπόνηση, ο χαρακτήρας-προσωπικότητα, η στήριξη ή όχι της οικογένειας, το εκπαιδευτικό μας σύστημα κ.α. Και βέβαια, παίζει μεγάλη σημασία, ειδικά για μεγαλύτερα παιδιά, το πότε θα διεκδικήσεις την ευκαιρία σου και πόσο έτοιμος θα είσαι, γιατί ίσως να έχεις μόνο μία. Οι μεγάλες ΠΑΕ, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο έχουν ένα δίκτυο για να βρίσκουν τα ταλέντα. Η αλλαγή των δομών στο παιδικό ποδόσφαιρο, οι μεικτές ομάδες των νομών, οι περιφερειακές και τα πολλά τουρνουά που γίνονται βοηθάνε σε αυτό. Η ευκολία της επικοινωνίας και τη προβολής, ίδιον της εποχής μας, επίσης βοηθάει.
Ξαναγυρνώντας στο βιβλίο ''Παιδί και Αθλητισμός''  σε σχέση με τα κριτήρια επιλογής μιας ακαδημίας, οι γονείς θα πρέπει να θέτουν τα παρακάτω ερωτήματα:
1. Είναι διπλωματούχοι οι προπονητές; Έχουν την απαιτούμενη πείρα;
2. Ο ίσος χρόνος συμμετοχής του κάθε παιδιού αποτελεί αρχή του συλλόγου;
3. Δίνεται σημασία στην ανάπτυξη δεξιοτήτων;
4. Τηρούν οι χώροι άθλησης τις προδιαγραφές ασφαλείας;
5. Ποιά είναι η αναλογία μεταξύ προπονήσεων και αγώνων;
6. Η κατανομή σε ομάδες εγγυάται την ασφάλεια και την ψυχαγωγία των παιδιών;
7. Δίνονται πολλές ευκαιρίες στα παιδιά να συμμετάσχουν;
8. Ενθαρρύνονται και επαινούνται τα παιδιά για τις προσπάθειες τους;
9. Λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των παιδιών; (ώρες προπόνησης, διάρκεια κλπ)
10. Τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και των αγώνων;
Επίσης, οι ερωτήσεις που θα πρέπει οι γονείς να κάνουν στα παιδιά ύστερα από ένα αγώνα είναι:
1. Διασκέδασες;
2. Ποιά ήταν για σένα η καλύτερη στιγμή του παιχνιδιού;
3. Τί δε σου άρεσε στο σημερινό αγώνα;
4. Τί έμαθες;
5. Πάνω σε τί πρέπει να δουλέψεις περισσότερο;
6. Μπορώ να σε βοηθήσω να βελτιωθείς σε κάτι;
7. Είχες άγχος στη διάρκεια του αγώνα;
8. Τί είπε ο προπονητής μετά το παιχνίδι;
9. Έπαιξες τίμια;
Αυτές οι ερωτήσεις έχουν πραγματική ουσία και όχι π.χ. κερδίσατε; χάσατε; καθώς η απάντηση ναι ή όχι του παιδιού, δε μας λέει τίποτα για την εμπειρία που μόλις βίωσε.
Τα παραπάνω 10 σημεία και οι 9 ερωτήσεις μας δίνουν την απάντηση στα ερωτήματα του συνάδελφου προπονητή και το πως θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να μειώσουμε τελικά, αυτά τα περιστατικά που γίνονται στις πλάτες των παιδιών, να προβλέψουμε, να αντιδράσουμε καλύτερα και να είμαστε έτοιμοι όλοι μας, για να προπονήσουμε καλύτερα αν είμαστε προπονητές και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις, αν είμαστε γονείς. Σημαντικό είναι επίσης, η ειλικρινής σχέση προπονητή-παιδιού-γονέα, η επαφή και η συζήτηση τόσο σε τακτή βάση για γενικότερα θέματα, όσο και σε πιο προσωπικά προβλήματα και απορίες. Αν σαν προπονητές και σαν ακαδημίες-σύλλογοι δώσουμε έμφαση και τηρήσουμε αυτό το Δεκάλογο, τότε θα έχουμε κάνει από την  πλευρά μας αυτό που απαιτείται. Αλλά και σαν γονείς αν αναζητήσουμε αυτά τα 10 σημεία στην ενασχόληση του παιδιού μας σε μια ακαδημία, θα πάρουμε σίγουρα πιο σωστές αποφάσεις. Σίγουρα θα υπάρξουν περιπτώσεις που θα πρέπει ένας γονιός να επιλέξει: Είτε γιατί το παιδί του το ζητάει. Είτε γιατί αυτός βλέπει κάποια πράγματα που δε θεωρεί σωστά. Είτε γιατί τον παροτρύνει κάποιος γνωστός, φίλος, προπονητής κ.α  Όμως, οι ''μεταγραφές'' παιδιών από μια ακαδημία σε μια άλλη, θα πρέπει να γίνονται από τους γονείς με μεγάλη προσοχή και με σωστά κριτήρια. Το οφείλουμε στα παιδιά μας.
Βασίλης Παπαδάκης-Προπονητής Ποδοσφαίρου 

Σάββατο, 13 Απριλίου 2013


Ένα παιδί, μια μπάλα και ένας τοίχος…


Έπαιξα πολλά χρόνια ποδόσφαιρο. Σαν ποδοσφαιριστής δεν κατάφερα να παίξω επαγγελματικά, έφτασα μέχρι το Περιφερειακό και τη Δ΄ Εθνική. Αν κάτι με χαρακτήριζε σαν παίκτη ήταν το ένστικτο του σκόρερ και  η ικανότητα να βρίσκομαι πάντα στη σωστή θέση πριν τον αμυντικό. Αυτό μου έλεγαν οι προπονητές μου, οι συμπαίκτες μου, οι φίλαθλοι. Αυτό μου λένε και τώρα, χρόνια μετά, όλοι αυτοί που με θυμούνται στα γήπεδα. Κάποιοι λένε πως είχα ταλέντο. Κάποιοι πως ήμουν άτυχος, γιατί δεν υπήρχαν αξιόλογες ομάδες στο νομό ή πως τότε δεν υπήρχαν  ‘’προπονητές’’ να  με βοηθήσουν. Για πολύ καιρό πίστευα κι εγώ, πως κάπως έτσι ήταν τα πράγματα. Τώρα πλέον πιστεύω πως ποτέ δεν ήμουν ταλέντο, με την έννοια του όρου, όπως αυτή δίνεται σήμερα. Θεωρώ πως για τα δεδομένα της εποχής μου, απλά δούλεψα πολύ για να βελτιωθώ. Αφιέρωσα πολύ χρόνο στην ατομική ενασχόληση μου με τη μπάλα και θυμάμαι τον εαυτό μου, ώρες ατέλειωτες μπροστά από ένα τοίχο ή στο γήπεδο μόνο μου με μια μπάλα και μια εστία. Επίσης, είχα τη δυνατότητα να παίζω κάθε απόγευμα ‘’ποδόσφαιρο αλάνας’’ σε μια αυλή γεμάτη πέτρες και ανωμαλίες, που η μπάλα συνεχώς άλλαζε κατευθύνσεις και σε αιφνιδίαζε. Μια αυλή ενός σχολείου, που μπροστά της το ποδοσφαιρικό χωμάτινο γήπεδο της ομάδας που έπαιξα τα πρώτα χρόνια ποδόσφαιρο, έμοιαζε με ‘’χαλί’’.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως σαν ποδοσφαιριστής, ανέπτυξα μια παθολογική σχέση αγάπης με το άθλημα. Αυτή την αγάπη τη μετέφερα και στην προπονητική, όταν αποφάσισα να ασχοληθώ. Ξέρω επίσης πως από ένα συνεσταλμένο, ντροπαλό παιδάκι που ήμουν, απέκτησα κοινωνικότητα και αυτοπεποίθηση. Δημιούργησα σχέσεις και έκανα πολλούς καλούς φίλους. Και το ποδόσφαιρο, με όλα τα ‘’στραβά’’ που μπορεί κανείς να του προσάψει (χωρίς βέβαια να φταίει το ίδιο το άθλημα αλλά αυτοί που ασχολούνται μαζί του), συνεχίζει να με συντροφεύει και νιώθω πολύ τυχερός γι΄ αυτό.
Βλέποντας πλέον με το μάτι του προπονητή τη σχέση που είχα με τη μπάλα σαν ποδοσφαιριστής, πιστεύω πως τελικά το μεγαλύτερο προσόν που είχα ήταν η αίσθηση του χώρου, η πλήρης γνώση της θέσης που είχα σε σχέση με την εστία και το γεγονός πως αντιδρούσα άμεσα με όποιο μέρος του σώματος έπρεπε, για να στείλω τη μπάλα στην εστία ή μάλλον στο κατάλληλο σημείο της εστίας. Επίσης, ενώ τα πρώτα χρόνια ήμουν ένας κλασικός δεξιοπόδαρος, κατάφερα στην πορεία να σουτάρω εξαιρετικά και με το αριστερό. Και πλέον έχω ανακαλύψει που οφείλεται και πως αναπτύχθηκε αυτό.
Σήμερα ένα παιδί, έχει σίγουρα πολλές δυνατότητες να εξελιχθεί μέσα από στοχευμένη προπόνηση, σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο. Η προπονητική επιστήμη έχει κάνει τεράστια άλματα και έχει εξατομικεύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό το ασκησιολόγιο για τα επιμέρους στοιχεία προπόνησης και απόδοσης. Η συναρμογή, η διατροφή, η ψυχολογία έρχονται να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν κάθε ανερχόμενο ποδοσφαιριστή. 
Είναι ωστόσο, αποδεκτή πλέον η αντίληψη πως το λεγόμενο ‘’ποδόσφαιρο αλάνας’’ βοηθάει τους μικρούς ποδοσφαιριστές, να πάρουν μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι, πολλά σημαντικά εφόδια για την εξέλιξή και τη βελτίωσή τους. Η πολυπλευρικότητα της προπόνησης στις μικρές ηλικίες,  τα παιχνίδια που βελτιώνουν τις  συναρμοστικές ικανότητες, η ενασχόληση με δεξιότητες που εξασκούν διαφορετικά κινητικά πρότυπα, οι πολλές επαφές με τη μπάλα για κάθε μικρό, εκκολαπτόμενο ποδοσφαιριστή είναι βασικοί τομείς για τον προπονητή ακαδημιών. Η επαφή με τη μπάλα που έρχεται ξαφνικά από διαφορετικές γωνίες, ύψη και με δύναμη που ποικίλει, που σύγχρονα ποδοσφαιρικά μηχανήματα προπόνησης εφαρμόζουν σε κορυφαίες ομάδες (π.χ. το μηχάνημα Footbonaut της Dortmunt) για να βελτιώσουν την αντίδραση, την αντίληψη και την τεχνική των ποδοσφαιριστών τους, αποδεικνύει πόσο σημαντική θεωρείται αυτή η ικανότητα για έναν ποδοσφαιριστή.
Το σημερινό άρθρο μου είναι η προσωπική μου εκτίμηση και αν θέλετε μια συμβουλή για όλους τους συνάδελφους προπονητές, για τους γονείς και για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές. Εμείς, οι προπονητές έχουμε διδαχτεί τι απαιτείται να εξασκηθεί σε κάθε ηλικία και είμαστε υποχρεωμένοι αν σεβόμαστε τον εαυτό μας και τα παιδιά, να το εφαρμόσουμε. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε λίγο μετά τις σχολές ή μόλις κλείσουμε το βιβλίο. Φίλοι προπονητές: Τίτλοι και ‘’στρατιωτάκια’’ 7-8-9 χρονών δεν μας τιμούν και δεν έχουν θέση στο αναπτυξιακό ποδόσφαιρο. ’Το να κερδίσει κανείς ένα αγώνα, χάνοντας το παιδί, είναι μια θυσία πέρα για πέρα ευτελής΄΄ Dr. Terry Orlick. Διδάξτε στο κάθε μικρό παιδάκι, που έρχεται σε σας με προσμονή και χαρά για να παίξει με τη μπάλα, ότι απαιτεί η κάθε ηλικία. Αφήστε το να κάνει λάθη και να μάθει μέσα από το παιχνίδι. ‘’Η κατάλληλη αγωνιστική συμπεριφορά, μαθαίνεται μόνο μέσα από το παιχνίδι’’Dietrich. Δώστε του την ευκαιρία για πολλές επαφές με τη μπάλα. Δώστε του κινητικά πρότυπα και φάσεις μέσα από το παιχνίδι. Φροντίστε το κάθε παιδί, που μπαίνει γελαστό στο γήπεδο και έρχεται τρέχοντας πάνω σας, να φεύγει με χαμόγελο. Τώρα, που πλησιάζει το καλοκαίρι δώστε τους προγράμματα τεχνικής και συναρμογής για το σπίτι. Η τακτική, η πίεση και οι μονόλογοι πριν το παιχνίδι,  πρέπει να απασχολήσουν τους μελλοντικούς προπονητές τους.  Φίλοι γονείς: Το παιδί σας πρέπει να απολαμβάνει την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, σε συνδυασμό με όλα τα άλλα που είναι ανάλογα με την ηλικία του. Προπονητές και ακαδημίες που το πιέζουν για να πάρει ένα πρωτάθλημα, το κάνουν δυστυχισμένο και δεν το βοηθάνε να εξελιχτεί, αφού αμελούν να το διδάξουν ότι η ηλικία του απαιτεί. Μην πηγαίνετε το παιδί στο ποδόσφαιρο για να σας φέρει ένα μετάλλιο, που θα βάλετε στον τοίχο και θα καμαρώνετε για το κατόρθωμά του/σας. Στηρίξτε και επιβραβεύστε αυτό που κατορθώνει. ‘’Το να βοηθήσουν το παιδί τους να ανaπτύξει υψηλή αυτοεκτίμηση, αποτελεί ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορούν να του κάνουν οι γονείς του΄΄ Dr. Terry Orlick. Το παιδί σας θέλει να τρέξει, να χαρεί, θέλει να παίξει. Αφήστε το να ονειρευτεί και να ΄΄παίξει΄΄ με τη μπάλα. Ένας τοίχος και μια μπάλα, πάντα ήταν μια εικόνα συνυφασμένη με τα παιδιά.  Αγαπητά παιδιά: Παίξτε με τη μπάλα. Ασχοληθείτε μαζί της, όσο μπορείτε περισσότερο στο γήπεδο, στην αυλή στο δωμάτιό σας. ‘’Μικρός, ο Λιονέλ Μέσι είχε αγαπημένο παιχνίδι μια μπάλα του τένις, με την οποία έπαιζε σε μια γωνιά του σπιτιού με το αριστερό του πόδι’’. Ονειρευτείτε το παιχνίδι που θα σας άρεσε, πάρτε μέρος σε αυτό το όνειρο και δοκιμάστε κάθε φάση και κάθε δυνατότητα με τη μπάλα. Αφήστε όμως χρόνο και θέση, στην παρέα σας, το κυνηγητό, τα μήλα, το χάντμπολ και ότι άλλο παιχνίδι σας αρέσει στην αυλή του σχολείου ή στη γειτονιά σας. Μην αμελείτε τα μαθήματα σας. Η μόρφωση και οι γνώσεις βοηθάνε να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι και  καλύτεροι ποδοσφαιριστές. Θα σας συντροφεύουν μια ζωή. Θα σας χρειαστούν όταν θα σταματήσετε να παίζετε, ακόμα και αν γίνετε επιτυχημένοι ποδοσφαιριστές. 
 


Γυρίζοντας το μυαλό μου πολλά χρόνια πριν, φέρνω στη σκέψη μου εικόνες από ένα αδύνατο ψιλόλιγνο παιδάκι, σε ένα άδειο δωμάτιο. Κρατάει μια μπάλα και στο πάτωμα υπάρχει ένα στρώμα. Ένα παιδί, μια μπάλα και 4 τοίχοι… Το παιδί χτυπάει τη μπάλα στον τοίχο και κάθε φορά που αυτή επιστρέφει, την ξαναστέλνει. Πότε απέναντι του, πότε στο πλάι, πότε στο ταβάνι, πότε στη γωνία. Με το δεξί πόδι, με το αριστερό πόδι, με το κεφάλι. Την υποδέχεται με το στήθος, με το μηρό και σουτάρει. Πέφτει πάνω στο στρώμα, κάνοντας βολ-πλανέ και ψαλιδάκια.  Πότε-πότε εκτινάσσεται σαν τερματοφύλακας και μπλοκάρει ή διώχνει τη μπάλα. Φαντάζεται το παιχνίδι, ζει το όνειρο  και παίρνει μέρος σε αυτό. Η ώρα περνάει και το μόνο που ακούγεται στο δωμάτιο είναι ο ήχος από τα γκελ της μπάλας…
Ένα παιδί, μια μπάλα και ένας τοίχος…
Βασίλης Παπαδάκης

 

  Τρίτη, 27 Νοεμβρίου 2012


Προπονητικός πολιτισμός

Ο  Άγγελος Αναστασιάδης, ο Γιάννης Χατζηνικολάου και σαν επιστέγασμα ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, μας έδωσαν τη δυνατότητα να βιώσουμε τις τελευταίες μέρες έναν προπονητικό πολιτισμό, που αν όχι εξέλειπε από τη χώρα μας, σίγουρα είναι σπάνιος και ειδικά σε αυτή τη μορφή και την έκταση, που οι ίδιοι οι προπονητές έδωσαν. Το σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι ο προπονητής που φεύγει, αν όχι να εκφράζει τη δυσφορία του, να μην έχει τη διάθεση για συνεργασία με τον επόμενο. Ενώ και ο νέος προπονητής, συνήθως αρέσκεται σε δηλώσεις, που δίνουν έμφαση στα προβλήματα που βρήκε και θα προσπαθήσει να βρει λύση. Αυτή τη φορά όμως, οι προπονητές   Άγγελος Αναστασιάδης και Γιάννης Χατζηνικολάου, έδωσαν ένα σημαντικό μάθημα προσέγγισης και διαχείρισης παρόμοιων καταστάσεων, σε όλους τους συναδέλφους τους, αλλά και την ποδοσφαιρική Ελλάδα γενικότερα. Έννοιες όπως συνεργασία, συναδελφική αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, σωστή συμπεριφορά, κατ΄ ουσίαν το ‘’ευ αγωνίζεσθαι’’, βγήκαν στο προσκήνιο και βρήκαν εφαρμογή με κέρδη πολλαπλά, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά για το ίδιο το ποδόσφαιρο. Επίσης, οι δηλώσεις του Χουάν Ραμόν Ρότσα, μετά το παιχνίδι, αξίζουν ιδιαίτερης μνείας, καθώς δεν απέδωσε την ήττα στα διαιτητικά λάθη, αλλά εστίασε στην εικόνα και την αντίδραση της ομάδας του. Πήραμε σημαντικά μαθήματα, από τους άξιους συναδέλφους που δεν είναι εύκολο να τα μάθεις από τα βιβλία και τις σχολές προπονητών. Και αυτό γιατί βγήκαν από μια στάση ζωής, που ο καθένας τους εκφράζει. Μια συμπεριφορά βγαλμένη μέσα από τις πολύ σημαντικές εμπειρίες τους, στο χώρο του ποδοσφαίρου. Και οι τρεις, αν και προερχόμενοι από εντελώς διαφορετικές σχολές, με διαφορετικά βιώματα και διαφορετική προπονητική φιλοσοφία και προσέγγιση, βρήκαν κοινό παρονομαστή και έδωσαν το παράδειγμα του ‘’προπονητή ποδοσφαίρου’’.
Θυμίζω τις δηλώσεις του Αναστασιάδη: Πριν το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, δήλωσε μεταξύ άλλων: ‘Είναι η πρώτη προπόνηση για μένα μαζί με τα παιδιά. Έχουμε πάρα πολλή δουλειά. Θα έχω μία συνεργασία με τον Γιάννη Χατζηνικολάου, να με ενημερώσει για την ομάδα. Ξέρετε ότι τον εκτιμώ πάρα πολύ. Είναι ένα πάρα πολύ καλό παιδί και καλός προπονητής. Αλλά οι προπονητές τη... μοίρα τη γνωρίζουμε. Εγώ ειδικά πάρα πολύ καλά! Θέλω να τον ευχαριστήσω μάλιστα κι εκ των προτέρων για το ότι δέχτηκε να με ενημερώσει.’’  Επίσης: ‘’Έχω το φίλο μου τον Ρότσα. Θέλω να του ευχηθώ καλή επιτυχία επίσης. Είχε μία μεγάλη επιτυχία στο προηγούμενο παιχνίδι (ΠΑΟΚ)’’. Μετά το παιχνίδι: ‘ Η νίκη ήρθε από το μεγάλο πάθος. Είπα στα παιδιά ότι πρέπει να νικήσουν και για τον προπονητή τους που έφυγε. Μπορείς να έχεις μια νίκη και να χαίρεσαι, αλλά να μην είσαι ικανοποιημένος. Είμαι ικανοποιημένος γιατί προσπαθήσαμε να πείσουμε αυτά τα παιδιά να κάνουν αυτό που πρέπει. Πρέπει να ξαναευχαριστήσω δημόσια τον κύριο Χατζηνικολάου που με βοήθησε πολύ. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά. Δεν είμαι καλός προπονητής. Αν το πω αυτό θα βγω στη σύνταξη. Μου έδωσε πολύ βοήθεια και η νίκη αυτή είναι δική του. Δεν ασχολούμαι με τους διαιτητές. Ο Παναθηναϊκός με τον Ρότσα έχει αλλάξει προσωπικότητα και φιλοσοφία. Μπαίνουν μέσα και τα δίνουν όλα. Να ευχηθώ στον Παναθηναϊκό καλή επιτυχία στην Ευρώπη. Με μια καλή παρουσία μπορεί να περάσει την Τότεναμ».
Οι δηλώσεις Χατζηνικολάου:  "Πραγματικά αισθάνομαι μεγάλη περηφάνια που ένας καταξιωμένος προπονητής μιλάει με αυτό τον τρόπο για μένα και δείχνει τέτοιο μεγαλείο ψυχής. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που εκτίμησε τη δουλειά και την προσφορά μου"…
Για τη συνεργασία που είχαν τις προηγούμενες ημέρες: "Είχαμε βρεθεί στην κηδεία του αδικοχαμένου ποδοσφαιριστή. Μου ζήτησε να βρεθούμε γιατί δεν είχε το περιθώριο χρόνου να προλάβει να μάθει την ομάδα. Βρεθήκαμε την περασμένη Παρασκευή (23/11) και του έδωσα όλες τις πληροφορίες που μου ζήτησε. Θα πρέπει μάλιστα να σας πω, ότι συμφωνήσαμε σε όλα τα πράγματα που αφορούν την ποιότητα και το δυναμικό της ομάδας. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και ο Πλατανιάς κέρδισε ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι".
Για την υποδοχή του κόσμου στο γήπεδο, στο πρώτο παιχνίδι μετά το διαζύγιο με τον Πλατανιά: "Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκα στο γήπεδο, με υποδέχτηκαν με αγκαλιές και χειροκροτήματα. Είμαι περήφανος που ο κόσμος εκτιμάει όλα όσα έδωσα, μαζί με τους συνεργάτες μου από την πρώτη ημέρα που ανέλαβα την ομάδα μέχρι την αποχώρησή μου. Έτσι είναι η μπάλα. Έπρεπε κάτι να αλλάξει και σε αυτές τις περιπτώσεις εκείνος που φεύγει είναι πάντα ο προπονητής".
Πιστεύω πως αξίζουν ιδιαίτερης μνείας και οι δηλώσεις του Χουάν Ραμόν Ρότσα, ο οποίος σε ένα παιχνίδι με σημαντικές αποφάσεις σε βάρος του Παναθηναϊκού, από τον διαιτητή, δεν εστίασε και δεν απέδωσε τα αίτια της ήττας σε αυτά, αλλά μίλησε για πράγματα που συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο και στο πως πρέπει να αντιδρούν οι ποδοσφαιριστές σε ανάλογες περιπτώσεις: «Μας έλειπε λίγο η ενέργεια. Έγινε ένα περίεργο παιχνίδι. Στο δεύτερο ημίχρονο χάλασε και η ροή του αγώνα με το πέναλτι του Καλαϊτζιτς και τις συνεχείς καθυστερήσεις. Όπως είμαστε χαρούμενοι μετά από τις νίκες, θα πρέπει να είμαστε τώρα προσγειωμένοι για το επόμενο βήμα, έχουμε ένα παιχνίδι ακόμα σε κοντινές μέρες. Αυτό μπορεί να συμβεί στο ποδόσφαιρο. Ελπίζω να είναι υγιή τα παιδιά και προχωράμε. Είμαι ήρεμος και όχι προβληματισμένος. Όταν υπάρχουν κάποιες αποφάσεις από το διαιτητή πρέπει να μας κάνουν πιο δυνατούς. Έχουμε πολλά και συνεχόμενα παιχνίδια. Σήμερα ήταν μια κακή εμφάνιση. Ήταν ένα περίεργο παιχνίδι, δεν παίχθηκε ποδόσφαιρο. Δεν είχαμε τη ποιότητα και το καθαρό μυαλό όπως τα προηγούμενα παιχνίδια. Χτίζουμε μια καινούρια ομάδα με νέα παιδιά και ο εκνευρισμός μπορεί να υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Χρειαζόμαστε έναν δρόμο με ηρεμία και δουλειά, να με θυμηθείτε έρχονται μέρες που ο Παναθηναϊκός θα είναι στην κορυφή και εκεί που πρέπει».
Με αφορμή τα παραπάνω, αναφέρω τον ΄΄Κώδικα Ηθικής Προπονητή΄΄ της U.E.F.A. Περιέχει κατευθύνσεις και οδηγίες για τη συμπεριφορά του προπονητή σε σχέση με το παιχνίδι, την ομάδα και τους παίκτες, τους αντιπάλους, τους παράγοντες του αγώνα, τους κανονισμούς, τους θεατές και τα Μ.Μ.Ε. Σίγουρα ένα πολύ χρήσιμο ‘’εργαλείο’’ για κάθε προπονητή, το οποίο αξίζει να μελετήσουμε και να προσπαθούμε να το τηρούμε:

1. Υποχρεώσεις προς το παιχνίδι:
Ο προπονητής θα πρέπει:
1. Να προάγει τις πραγματικές αξίες του αθλήματος του ποδοσφαίρου για να κερδίσει την υποστήριξη και τον ενθουσιασμό των νέων που θα είναι οι αυριανοί ήρωες, φίλαθλοι και παράγοντες.
2. Να αναπτύσσει τις επαγγελματικές του γνώσεις και να τις βελτιώνει μελετώντας τα αποτελέσματα της επιστημονικής έρευνας.
3. Να μοιράζεται την επαγγελματική του γνώση με τους συναδέλφους του, ειδικά με τη νεότερη γενιά και ειδικότερα όταν καλείται να το πράξει (π.χ. επαγγελματικές διασκέψεις, συγγραφή άρθρων, κ.λπ.).
4. Να αναπτύσσει την ικανότητα και απόδοση της ομάδας του με τη διδασκαλία της τεχνικής και της τακτικής οι οποίες – επιπρόσθετα με την επιτυχία – θα κάνουν το ποδόσφαιρο ελκυστικό για τους θεατές.
5. Να προστατεύει το ποδόσφαιρο από όλες τις αρνητικές επιδράσεις.
2. Υποχρεώσεις του προπονητή προς την ομάδα και τους παίκτες:
Ο προπονητής θα πρέπει:
Σε γενικούς όρους:
1. Να δίνει προτεραιότητα για την ευημερία των παικτών του και του προσωπικού.
2. Να καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε να αναπτυχθεί το αθλητικό, τεχνικό, το επίπεδο τακτικής, κ.λπ., και να επιτύχει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα της ομάδας του μέσω όλων των επιτρεπομένων μέσων.
3. Να επιμένει ώστε οι παίκτες να κατανοήσουν και να υπακούουν προς τις αρχές της καλής συμπεριφοράς και του «ευ αγωνίζεσθαι»
4. Να αποφεύγει μεθόδους και πρακτικές που θα μπορούσαν να διακινδυνεύσουν μακροχρόνια την υγεία και τη φυσική ανάπτυξη των παικτών του.
Ειδικότερα, όταν δουλεύει με νέους παίκτες:
1. Να παρέχει μια αθλητική εμπειρία στα παιδιά που θα τα ενθαρρύνει στη δέσμευση να ασχοληθούν με τη φυσική δραστηριότητα που έχει σχέση με την υγεία τους για όλη τους τη ζωή.
2. Να αποφεύγει να θέτει προσδοκίες σε ένα παιδί τις οποίες δεν έχει τις δυνατότητες να εκπληρώσει .
3. Να δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον στους λιγότερο ή περισσότερο ταλαντούχους, να δίνει έμφαση και να επιβραβεύει τα προσωπικά επίπεδα ανάπτυξης και απόκτησης γνώσεων, επιπρόσθετα με την αγωνιστική επιτυχία.
4. Να παρέχει στο νέο και στην οικογένεια του όσο πιο πολλές πληροφορίες μπορεί, ώστε να είναι ενήμερος για τους πιθανούς κινδύνους και πιθανότητες να φτάσει σε ένα επίπεδο υψηλής απόδοσης.
3. Σεβασμός προς τους νόμους του παιχνιδιού και τους αγωνιστικούς κανόνες:
Το πνεύμα του παιχνιδιού είναι ευθύνη κυρίως των προπονητών και των παικτών, ως εκ τούτου, ο προπονητής θα πρέπει:
1. Να υπακούει τους Νόμους, κανονισμούς και το πνεύμα του παιχνιδιού και να διδάσκει και τους παίκτες του ανάλογα.
2. Να αποφεύγει προσπάθειες παραποίησης των κανονισμών προς όφελος της ομάδας του.
3. Να μην ανέχεται τη χρήση φαρμακευτικών ουσιών από τους παίκτες του.

4. Σεβασμός προς τους αντιπάλους:
Ο προπονητής θα πρέπει:
1. Να είναι πρότυπο συμπεριφοράς προς τους παίκτες του επιδεικνύοντας ευγένεια προς τους αντίπαλους – παίκτες και αρμόδιους.
2. Να διδάσκει στους παίκτες του το πνεύμα «ένας αντίπαλος – όχι ένας εχθρός».
3. Να απέχει από τακτική που θα βασίζεται στο σκληρό παιχνίδι και στον εκφοβισμό των αντιπάλων του.
4. Να αποφεύγει τη χυδαιότητα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα με το να κάνει προσβλητικά σχόλια για τους αντιπάλους του.
5. Σεβασμός προς τους παράγοντες του αγώνα:
(Διαιτητή, βοηθών διαιτητών, αναπληρωτών, παραγόντων)
Ο προπονητής θα πρέπει:
1. Να δείχνει ευγένεια προς τους παράγοντες του αγώνα.
2. Να εκτιμά τις δυσκολίες και φάσεις της διαιτησίας και να αποδέχεται τις αποφάσεις των αρμοδίων με ευγένεια.
3. Να εκτιμά το γεγονός ότι το παιχνίδι είναι ένας αγώνας μεταξύ δύο ομάδων που διέπεται από ένα συμφωνημένο σύνολο κανονισμών και ότι ο διαιτητής, σαν ένας μεσάζων, είναι ένα απαραίτητο στοιχείο του αγώνα.
6. Υποχρεώσεις προς τους θεατές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης:
Ο προπονητής θα πρέπει:
1. Να δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες προς τους αντιπροσώπους των ΜΜΕ όταν του ζητηθούν, μέσα στα όρια της προσωπικής του εμπιστευτικότητας.
2. Να συμπεριφέρεται με ένα ακέραιο τρόπο προς τους θεατές και τα ΜΜΕ, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του αγώνα ή την προκλητικότητα των θεατών ή των ΜΜΕ.
3. Να επιμένει στην αυστηρή αλήθεια και πραγματικότητα όταν δίνει πληροφόρηση.


Πιστεύω πως σαν προπονητές, πήραμε ένα πολύ καλό μάθημα προπονητικής φιλοσοφίας και δεοντολογίας και σίγουρα αξίζουν πολλά εύσημα στους προαναφερόμενους. Στον Άγγελο Αναστασιάδη, γιατί σεβάστηκε τον προπονητή  που διαδέχτηκε, ζήτησε τη βοήθειά του, αναγνώρισε το έργο του και του απέδωσε τη νίκη. Στον Γιάννη Χατζηνικολάου, γιατί επέδειξε μεγάλη διάθεση να βοηθήσει το νέο προπονητή αλλά και χειρίστηκε το θέμα της απομάκρυνσής του από τον Πλατανιά με θαυμαστή αξιοπρέπεια. Οφείλω δε να πω, πως  η γενικότερη παρουσία του στον πάγκο του Πλατανιά, εκτός από το επιτυχημένο έργο του σαν προπονητής, χαρακτηρίστηκε από ακριβώς αυτό το στοιχείο της προσωπικότητάς του. Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου οι Άγγελος Αναστασιάδης και Γιάννης Χατζηνικολάου να τιμηθούν από την Ομοσπονδία Προπονητών Ποδοσφαίρου Ελλάδας (Ο.Π.Π.Ε.), για τον προπονητικό πολιτισμό που επέδειξαν και να λάβουν ίσως,  μια τιμητική διάκριση από την Ε.Π.Ο. Όλοι εμείς οι προπονητές, είτε εργαζόμαστε σε ερασιτεχνικές κατηγορίες είτε σε επαγγελματικές, πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους. Ο σεβασμός προς τους συνάδελφους προπονητές, τους ποδοσφαιριστές, το άθλημα-παιχνίδι του ποδοσφαίρου και όλους τους εμπλεκόμενους με αυτό, θα πρέπει να είναι όχι μόνο υποχρέωση αλλά και τρόπος σκέψης και λειτουργίας, τρόπος ζωής. Η συνεργασία, η συναδελφική αλληλεγγύη και η ανταλλαγή γνώσεων και απόψεων, είναι προς όφελος όλων μας. ‘’Οι γνώσεις και οι εμπειρίες πρέπει να μοιράζονται’’
Βασίλης Παπαδάκης

 Κυριακή, 28 Οκτωβρίου 2012

Λίγο πριν τις σέντρες της... ελπίδας!

Ξεκινάνε σιγά-σιγά σε όλη την Ελλάδα τα παιδικά πρωταθλήματα και χιλιάδες παιδιά θα πλημμυρίσουν τους αγωνιστικούς χώρους τα Σαββατοκύριακα, για να παίξουν ποδόσφαιρο. Να παίξουν… πόση σημασία αλήθεια δίνουμε στην αναμφίβολα πρώτη ανάγκη των παιδιών, αυτή που τα ωθεί να κυνηγήσουν μια μπάλα (για να θυμηθώ και μια χαρακτηριστική έκφραση που περίκλειε την αντίληψη της γιαγιάς μου για το ποδόσφαιρο). Κυνηγώντας μια μπάλα λοιπόν… Ψάχνοντας χαρά, διασκέδαση παιχνίδι αρχικά. Μετά έρχονται τα όνειρα… αρχίζουν οι ελπίδες… οι στόχοι… η πίεση... Εξέλιξη φυσιολογική, καθώς εύκολα στα μάτια ενός παιδιού δημιουργούνται ‘’ήρωες’’ που θέλει να τους μοιάσει, να τους αντιγράψει, να τους ξεπεράσει. Οι μικροί ‘’ποδοσφαιριστές’’ από το παιχνίδι βρίσκονται ξαφνικά στο ‘’στίβο μάχης’’ συνήθως ανέτοιμοι, σωματικά και ψυχικά, κατευθυνόμενοι από εμάς τους προπονητές, τους γονείς, τις ακαδημίες και όλους τους εμπλεκόμενους, στο κυνήγι της επιτυχίας και της καταξίωσης. Για να εκπληρώσουν τα δικά τους θέλω; Ή μήπως τα δικά μας; Ενός προπονητή, που μέσα από το παιδικό ποδόσφαιρο ψάχνει την επαγγελματική του καταξίωση, για να ανέβει ηλικιακές κατηγορίες. Ενός πατέρα, που θέλει ο γιος του να κάνει όσα αυτός δεν κατάφερε. Μιας ακαδημίας, που μέσα από τίτλους και πρωταθλήματα, ψάχνει περισσότερα παιδιά, άρα και έσοδα. Δεν έχει σημασία, αν είναι πλειοψηφία ή μειοψηφία, τα παραπάνω, σε σχέση με αυτούς που ασχολούνται με το παιδικό ποδόσφαιρο. Είναι όμως σημαντικό, με την ευκαιρία της έναρξης των παιδικών πρωταθλημάτων, να μας απασχολήσουν ορισμένα θέματα και να θυμηθούμε βασικές αρχές για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε, αυτή την ενασχόληση των παιδιών. Τα παιδιά συμμετέχουν σε αθλήματα με σκοπό να διασκεδάσουν. Σε μια έρευνα των Dr Martha Ewing και Dr Vern Seefeldt, για το Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, με συμμετοχή 26.000 μαθητών, αποδείχτηκε πως η διασκέδαση ήταν ο κυριότερος λόγος ενασχόλησης των παιδιών με τον αθλητισμό, ενώ η έλλειψή της η βασική αιτία για να τον εγκαταλείψουν.
Ο προπονητής
Ο προπονητής είναι -και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό- ο δάσκαλος σε αυτή την ενασχόληση των παιδιών. Είναι αυτός που εφαρμόζει μια εκπαιδευτική διαδικασία, μέρος ενός μακροχρόνιου προγραμματισμού, που έχει σαν στόχο να τελειοποιήσει φυσικές, τεχνικές, τακτικές και ψυχικές δεξιότητες. Αυτό γίνεται βήμα-βήμα και όπως ορίζει η προπονητική, τα πρώτα χρόνια-στάδια εκπαίδευσης είναι εισαγωγικά και έχουν μια πολυπλευρικότητα σε ότι αφορά το ασκησιολόγιο. Σκοπός μας είναι να εντάξουμε τα παιδιά στο παιχνίδι και να τα βοηθήσουμε να το απολαύσουν: Να τρέξουν, να παίξουν, να χαρούν. Επίσης, η συνεργασία, η κατανόηση της λέξης ‘’ομάδα’’ , η σωστή συμπεριφορά και η ανάπτυξη της κοινωνικότητας. Απαραίτητη προϋπόθεση είμαι η συμμετοχή όλων των παιδιών, κάτι το οποίο ξεχνάμε στο ‘’βωμό’’ της νίκης. Η νίκη σε αυτό το στάδιο, είναι η συμμετοχή, η ικανοποίηση και η ανάπτυξη των κινητικών και τεχνικών δεξιοτήτων των παιδιών. Ο προπονητής οφείλει να κατανοήσει τα παιδιά, σε όλες τις ιδιαιτερότητες της ηλικίας τους. Δεν πρέπει να είναι ο ''δράκος΄΄ του παραμυθιού, αλλά ένας δάσκαλος-παιδαγωγός-γνώστης-φίλος, ο οποίος για να είναι σεβαστός από τα παιδιά, θα πρέπει πρώτα να τα σέβεται ο ίδιος. Εκτός από ένα ασκησιολόγιο, με πολλές επαφές της μπάλας για το κάθε παιδί θα πρέπει να επιμείνει στη σωστή εκτέλεση της κάθε ενέργειας. Η επανάληψη εξάλλου, έχει εξέχουσα θέση στην προπονητική διαδικασία και στην τελειοποίηση των δεξιοτήτων. Ο προπονητής οφείλει να έχει πάντα μια θετική προσέγγιση, τονίζοντας τα θετικά στοιχεία και όχι τις αδυναμίες των παιδιών. Είναι σημαντικό για την αυτοπεποίθησή τους. Ο αθλητικός ψυχολόγος Dr Glyn Roberts αναφέρει: ‘’Επειδή τα παιδιά είναι ανίκανα να αξιολογήσουν τις ίδιες τους τις ικανότητες, για να ερμηνεύσουν τα βιώματά τους βασίζονται σε όσα λένε και κάνουν οι ενήλικες. Με τους επαίνους, τις ζητωκραυγές και τα βλέμματα επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας προπονητές (και γονείς) κρίνουν τις ικανότητες και τις επιδόσεις των παιδιών. Παίζουν σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση της αντίληψης, που κάθε παιδί έχει για τον εαυτό του.’’ Η συμπεριφορά του προπονητή σε προπονήσεις και αγώνες, θα πρέπει να είναι σωστή: Ήρεμος, δίκαιος και να ασχολείται με όλα τα παιδιά στην προπόνηση. Μακριά από διενέξεις με άλλους προπονητές και διαιτητές στους αγώνες. ‘’Το να κερδίσει κανείς ένα αγώνα χάνοντας ένα παιδί, είναι μια θυσία πέρα για πέρα ευτελής΄΄. Dr Terry Orlick, Dr Cal Botterill (Every kid can win).
Οι γονείς
Οι γονείς οφείλουν να υποστηρίξουν σωστά αυτή την ενασχόληση του παιδιού τους. Ουσιαστικά είναι το ίδιο με το να πηγαίνουν το παιδί τους σε ένα φροντιστήριο, για να βελτιώσει τις γνώσεις του. Δεν πρέπει να παρεμβαίνουν σε αυτή, υποκαθιστώντας τον προπονητή. Η εκπαιδευτική διαδικασία τους αφορά μόνο σαν αποτέλεσμα σε σχέση με το στόχο. Γονείς που κρίνουν ή κατηγορούν προπονητές, μπροστά στα παιδιά, μαθαίνουν στα παιδιά να επιρρίπτουν τις ευθύνες σε άλλους. Γονείς που διαμαρτύρονται, φωνάζουν και έρχονται σε αντεγκλήσεις, δημιουργούν λάθος πρότυπα, δίνουν λάθος μηνύματα και διαμορφώνουν λανθασμένες συμπεριφορές για τα ίδια τους τα παιδιά. Σημαντική ρήση γι’ αυτές τις περιπτώσεις: Θυμηθείτε! Ποδόσφαιρο παίζει το παιδί σας, όχι εσείς! Χειροκροτήστε το, δώστε του θάρρος αλλά μην το κατευθύνετε την ώρα του αγώνα. Αυτό το κάνει ο προπονητής του. Οι γονείς φυσικά, πρέπει να είναι παρόντες. Να υποστηρίζουν αυτή την ενασχόληση των παιδιών με την παρουσία, τη στήριξη, την επιβράβευση. Τα παιδιά θέλουν τους γονείς κοντά. Είναι πολύ άσχημο να βλέπουν γονείς άλλων παιδιών στην κερκίδα και να λείπουν οι δικοί τους. Να υπενθυμίζουν στα παιδιά πως το ποδόσφαιρο είναι μια από τις δραστηριότητες και τις ασχολίες τους. Ένα μέρος από τη ζωή τους, όχι όλη η ζωή τους! Να δίνουν βάση στην αξία της συμμετοχής και της προσπάθειας, άσχετα με τη νίκη ή την ήττα. Αυτά είναι μαθήματα ζωής! Θα πρέπει να φροντίζουν, να κάνει κάθε χρόνο το παιδί τους τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, για να μπορεί να αθλείται με ασφάλεια. Να πηγαίνει στην προπόνηση στην ώρα του, έχοντας μαζί του ότι χρειάζεται. Να έχουν περάσει 3 ώρες τουλάχιστον από το τελευταίο γεύμα. Ο γονιός έχει μερικά σημαντικά ερωτήματα να θέσει πριν γράψει το παιδί του σε μια ακαδημία: Είναι οι προπονητές διπλωματούχοι; Οι χώροι τηρούν τις προδιαγραφές ασφάλειας; Δίνεται ίσος χρόνος συμμετοχής σε κάθε παιδί; Λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των παιδιών (ώρες προπόνησης, διάρκεια); Δίνεται σημασία στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων; Φυσικά, ο γονιός πρέπει να συζητά με τους υπεύθυνους, ότι τον απασχολεί και προκύπτει από αυτή τη δραστηριότητα του παιδιού. Αν διαπιστώσει, ότι το παιδί δεν απολαμβάνει πλέον το ποδόσφαιρο, να βρει τα αίτια και ανάλογα να πράξει. Επίσης, θα ήθελα να θέσω ένα προβληματισμό, από το βιβλίο ‘’Αθλητισμός και παιδί’’, J.Le Blanc-L.Dickson, σχετικά με το εξής: Τι ρωτάμε σαν γονείς, συνήθως ένα παιδί όταν γυρίσει από ένα αγώνα; Κερδίσατε; Είτε απαντήσει’’ Ναι, κερδίσαμε΄΄ , είτε ‘’Όχι, χάσαμε’’, δεν μας έχει δώσει ουσιαστικά κανένα στοιχείο από αυτά που βίωσε. Μερικές σημαντικές ερωτήσεις, θα ήταν: Διασκέδασες; Τι δε σου άρεσε στο σημερινό παιχνίδι; Είχες άγχος στη διάρκειά του; Σε τι νομίζεις πως πρέπει να βελτιωθείς; Τι σας είπε ο προπονητής στο τέλος;
Οι ακαδημίες
Οι υπεύθυνοι των ακαδημιών-σχολών ποδοσφαίρου παίζουν σημαντικό ρόλο σε όλη αυτή τη διαδικασία. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι αποκλειστικά οι νίκες. Οι νίκες σαν κριτήριο εισροής παιδιών δεν είναι ο σωστός δρόμος. Πιστεύω πως αυτή η αντίληψη πλέον έχει ξεπεραστεί. Αυτό που επιζητούν οι γονείς είναι να μπορεί το παιδί να αθληθεί σωστά και με ασφάλεια. Να πάρει βάσεις σαν αθλητής και σαν προσωπικότητα, που θα του χρησιμεύσουν στο μέλλον. Παιδιά που η ομάδα τους νίκησε, αλλά δεν έπαιξαν δεν είναι χαρούμενα. Τους έχετε στερήσει το βασικό ζητούμενο της ενασχόλησης τους με το ποδόσφαιρο: Τη συμμετοχή! Η φιλοσοφία της σχολής περνά μέσα από τους προπονητές. Φροντίστε να είναι διπλωματούχοι, να έχουν γνώσεις, να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά, ακολουθώντας τις προπονητικές νόρμες του παιδικού ποδοσφαίρου. Επιμείνετε στις ιατρικές εξετάσεις των παιδιών, έστω κι αν οι γονείς τις αμελούν. Εκτός, από το προπονητικό πρόγραμμα, σημαντική είναι η υλικοτεχνική υποδομή. Εκτός το προπονητικό υλικό (μπάλες κατάλληλες ανά ηλικία, σκάλες συναρμογής, εμπόδια, πιατάκια κ.α.) οι εγκαταστάσεις πρέπει να είναι ασφαλείς και καθαρές. Απαραίτητη η παρουσία γιατρού στους αγώνες και τις προπονήσεις. Βασικό κομμάτι και αναπόσπαστο σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι οι ενημερωτικές συναντήσεις των υπεύθυνων των ακαδημιών, των προπονητών με τους γονείς. Τουλάχιστον στην αρχή, τη μέση και το τέλος της αγωνιστικής χρονιάς. Είναι πάντα κέρδος, όσα θα ειπωθούν. Επίσης, κάποιες ενημερωτικές ημερίδες με θέματα διατροφής, συμπεριφοράς, ψυχολογίας που πολύ εύκολα μπορούν να οργανωθούν, είναι απαραίτητες.

Στον επίλογο, θα σας υπενθυμίσω το ποίημα ‘’ Τα παιδιά μαθαίνουν από τον τρόπο που ζουν’’:

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική:
Μαθαίνει να κατακρίνει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα:
Μαθαίνει να καυγαδίζει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία:
Μαθαίνει να είναι ντροπαλό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή:
Μαθαίνει να είναι ένοχο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση:
Μαθαίνει να είναι υπομονετικό.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο:
Μαθαίνει να εκτιμά.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στη δικαιοσύνη:
Μαθαίνει να είναι δίκαιο.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια:
Μαθαίνει να πιστεύει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην επιδοκιμασία:
Μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην παραδοχή και φιλία:
Μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.

(Ronald Russel, Lessons from life, 1971). Ας απασχολήσει προπονητές, γονείς και υπεύθυνους ακαδημιών, για το τι παραδείγματα και εικόνες πρέπει να δίνουμε και πως πρέπει να φερόμαστε στα παιδιά.

Λένε, πως η ανάπτυξη του ποδοσφαίρου περνάει από τις υποδομές. Οι ελπίδα βρίσκεται στα παιδικά πρωταθλήματα και τις ακαδημίες-σχολές ποδοσφαίρου. Λίγο πριν τις σέντρες της… ελπίδας λοιπόν, ας βάλουμε ο καθένας ένα λιθαράκι για να χτίσουμε καλούς ανθρώπους πρώτα και στη συνέχεια καλούς αθλητές.
Βασίλης Παπαδάκης




Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2012


Προπονητής: Φιλοσοφία και πιέσεις

Το επάγγελμα του προπονητή απαιτεί εξέχουσες ιδιότητες. Η κοινωνία βλέπει τους προπονητές σαν υπεράνθρωπους. Ο Bill Libby γράφει στο βιβλίο του ''The Coaches'': Το επάγγελμά τους είναι από τα πιο δύσκολα- γεμάτο παράλογες απαιτήσεις, ανασφάλειες και με αδιάκοπη πίεση. Πως τα καταφέρνουν; Γιατί συνεχίζουν; Οι περισσότεροι πιστεύουν πως το βασικότερο για να γίνει κάποιος προπονητής, είναι να ήταν προηγουμένως ποδοσφαιριστής. Επίσης, κυριαρχεί η άποψη πως όσο καλύτερος ήταν σαν ποδοσφαιριστής, τόσο καλύτερος θα γίνει σαν προπονητής. Σίγουρα οι εμπειρίες παίζουν ρόλο, αλλά αρκεί αυτό; Η απάντηση στα λόγια του Vince Lombardi: ΄΄Προπονητές που μπορούν να σχεδιάσουν ένα παιχνίδι στον πίνακα, υπάρχουν με το κιλό. Αυτοί που νικούν, μπαίνουν μες στην ψυχή του παίκτη και τον ξεσηκώνουν.΄΄ Δεν είναι αρκετό να γνωρίζεις την τεχνική και την τακτική του ποδοσφαίρου. Σημαντικό είναι να ξέρεις να το μεταφέρεις, να μπορείς να το διδάξεις. Απαιτείται ένα πλήθος δεξιοτήτων και γνώσεων από τον προπονητή, για να μπορεί να ηγηθεί, να επικοινωνήσει, να παρακινήσει, να βελτιώσει τους ποδοσφαιριστές και την ομάδα. Η πραγματικότητα διδάσκει πως πίσω από κάθε επιτυχημένη και με διάρκεια ομάδα, πάντα βρισκόταν ένας χαρισματικός προπονητής: Ματ Μπάσμπι, Ρίνους Μίχελς, Μαρσέλο Λίπι, Άλεξ Φέργκιουσον, Φάμπιο Καπέλο, Αρσέν Βενγκέρ, Χοσέ Μουρίνιο, Όττο Ρεχάγκελ, Πεπ Γκουαρντιόλα. Το περιβάλλον σήμερα είναι σαφώς πιο απαιτητικό (π.χ. ΜΜΕ, παράγοντες, οπαδοί, παίκτες). Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι  προπονητές είναι πολύ περισσότερες από το παρελθόν. Συχνά παραγνωρίζεται το πόσο πολυσύνθετο είναι το επάγγελμα του προπονητή. Λες και απλά η δουλειά ενός προπονητή είναι ένας σχηματισμός, αποτελούμενος από μια επιλογή παικτών. Λες και όλη αυτή η διαδικασία που αφορά στην αγωνιστική εικόνα μιας ομάδας, είναι προϊόν  μιας απλής αριθμητικής πράξης: Έχω έναν τερματοφύλακα, προσθέτω ένα δεξί μπακ, ένα κεντρικό αμυντικό κ.λ.π. Η τελική εικόνα μιας ομάδας είναι αποτέλεσμα, μιας πραγματικά επίπονης διαδικασίας  αρχικά στο μυαλό του προπονητή και στη συνέχεια στο γήπεδο, προερχόμενη από καθημερινή 24ωρη απασχόληση, για μήνες ή για χρόνια! ''Το να δημιουργήσεις μια ομάδα είναι ένα προγραμματισμένο έργο''  Marcello Lippi. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ο προπονητής γνωρίζει με ποιο τρόπο και με ποιους παίκτες, θα μπορέσει να επιτύχει τους στόχους της ομάδας. Υπάρχει μια αμφίδρομη επικοινωνία, δημιουργείται μια σχέση εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού. Ταυτόχρονα μέσα από την δουλειά, την επανάληψη, την αναθεώρηση και τη βελτίωση, δημιουργείται η πίστη στην επιτυχία. Μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα, ο καθένας γνωρίζει πως οι επιλογές του προπονητή είναι αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Δεν υπάρχουν κολλημένοι σε πρόσωπα και συστήματα προπονητές. Υπάρχουν προπονητές που πιστεύουν στη δουλειά τους, πιστεύουν στον κόπο και τον ιδρώτα που έχουν χύσει οι ποδοσφαιριστές τους και αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την επιτυχία. Κανένας προπονητής που σέβεται τον εαυτό του, δεν ΄΄παίζει το κεφάλι του΄΄, χρησιμοποιώντας παίκτες, σαν αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων. Αν υποκύψει, είναι σίγουρο πως έχει ήδη χάσει το παιχνίδι, καθώς οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του είναι οι πιο αυστηροί και δίκαιοι κριτές. Αν χαθεί η εμπιστοσύνη και το αίσθημα δικαίου στα αποδυτήρια, τότε δεν υπάρχει περίπτωση επιτυχίας. Αν οι ποδοσφαιριστές δεν πιστεύουν στον προπονητή, δεν μπορούν να έχουν ιδανική απόδοση και να εφαρμόσουν το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. ''Οι παίκτες πρέπει να αισθάνονται ότι έχουν ένα σίγουρο και δυνατό καθοδηγητή''  Marcello Lippi. Η διαχείριση αυτής της κατάστασης, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην επιτυχία. Οι ομάδες ξεκινάνε τα πρωταθλήματα ή τα τουρνουά, με ένα βασικό σχηματισμό, ένα βασικό κορμό ποδοσφαιριστών και παίκτες έτοιμους να ενταχθούν στην ομάδα, για να αντικαταστήσουν τραυματίες, ποδοσφαιριστές που απουσιάζουν λόγω τιμωρίας ή ποδοσφαιριστές που είναι κουρασμένοι ή ντεφορμέ. Ακόμα, για να διαφοροποιήσουν τα δεδομένα ενός αγώνα που χρειάζεται είτε αρχικά είτε κατά τη διάρκειά του μια πιο αμυντική ή επιθετική προσέγγιση. Αυτό που τελικά παρουσιάζει μια ομάδα στο γήπεδο, έχει προέλθει από μια στοχευμένη διαδικασία και σίγουρα είναι το καλύτερο δυνατό, σε σχέση με τις συνθήκες, τα δεδομένα και της ιδιαιτερότητες. Είναι ο δρόμος προς την επίτευξη των στόχων ης ομάδας, αφού έχουν σταθμιστεί πάρα πολλοί παράγοντες. Είναι απαραίτητο να υπάρχει πίστη σε αυτό το οικοδόμημα και στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχει αφού προπονητής και παίκτες το έχουν δημιουργήσει και το έχουν ''δουλέψει''.  Όταν τα αποτελέσματα, δεν είναι τα επιθυμητά, αρχίζουν οι πιέσεις προς τον προπονητή. Πιέσεις για αλλαγές παικτών, σχηματισμού, τακτικής προσέγγισης των αγώνων. Αυτό, που όλοι ξεχνάνε είναι πως ο πρώτος που διαπιστώνει τα τυχόν προβλήματα και ενδιαφέρεται φυσικά για την επίλυσή τους είναι ο ίδιος ο προπονητής! Βέβαια, ο προπονητής τα συμπεράσματα και τις παρατηρήσεις του, θα τα συζητήσει με τους συνεργάτες του, με τους παίκτες του και θα προσπαθήσει να τα επιλύσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μέσα στο γήπεδο. ''Η δουλειά μου δεν είναι να κριτικάρω τους παίκτες μου δημόσια'' Sir Alex Ferguson. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία, σημαντικό ρόλο παίζει να δείξει ο προπονητής πίστη στην ομάδα ολόκληρη αλλά και στον κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, ότι τον πιστεύει και τον στηρίξει. Οι ποδοσφαιριστές είναι κι αυτοί άνθρωποι, δεν είναι ρομπότ. Όσο επαγγελματίες κι αν είναι, θα κάνουν λάθη, θα έχουν άσχημες εμφανίσεις, θα αντιμετωπίσουν προσωπικά προβλήματα που θα τους επηρεάσουν. Τότε, για να ξεπεράσουν τα όποια προβλήματα και να επανέλθουν στις καλές εμφανίσεις, χρειάζονται τη στήριξη του προπονητή τους. ''Αν εμφανιστείς την Δευτέρα το πρωί, μετά από μια ήττα και δεν δείξεις αυτοπεποίθηση, τότε αυτό θα επηρεάσει τους παίκτες'' Sir Alex Ferguson. Αυτή η ρήση του Φέργκιουσον, βρίσκει εφαρμογή τόσο σε ομαδικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο. Μπορείς να επισημάνεις τα λάθη, να ψάξεις τις αιτίες για να τις διορθώσεις, αλλά πρέπει η ομάδα ή ο παίκτης να μη χάσουν την πίστη στις ικανότητες τους και την προσπάθεια που έχουν κάνει. Αυτή τη στιγμή, που ένας ποδοσφαιριστής δεν έχει την απόδοση που μπορεί, χρειάζεται την σωστή διαχείριση και τη στήριξη από τον προπονητή του. Προσωπικές συζητήσεις με τους ποδοσφαιριστές πάντα βοηθάνε, ειδικά αν περιέχουν σωστές και αντικειμενικές παρατηρήσεις και στοιχεία εμψύχωσης-τόνωσης του ηθικού. Οι επόμενες δύο ατάκες, περιγράφουν νοήματα που πρέπει να περάσουν στο μυαλό των προπονητών πρώτα βέβαια, για να μπορέσουν να τα μεταφέρουν στους ποδοσφαιριστές τους: ''Δεν έχει να κάνει με το αν σε ρίχνουν κάτω, αλλά με το αν σηκώνεσαι πάνω'' (Vince Lombardi) και ''Ο νικητής στη ζωή, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, είναι αυτός που μαθαίνει από την ήττα ή το λάθος και επιστρέφει δυνατότερος''  Carlos Parreira. Υπάρχει φυσικά μια λεπτή γραμμή ισορροπίας, καθώς η υπερβολική στήριξη σε έναν ποδοσφαιριστή, μπορεί να έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Αν επιμείνει υπερβολικά ο προπονητής, συνεχόμενες κακές εμφανίσεις ή λάθη θα λειτουργήσουν αρνητικά και θα επιτείνουν το πρόβλημα. Εκεί, πρέπει να αποφορτίσει τον ποδοσφαιριστή ο προπονητής, δίνοντάς του χρόνο να πάρει ανάσες αγωνιστικές, εξηγώντας και επισημαίνοντάς του ταυτόχρονα τα δεδομένα. Το θέμα είναι πως χρειάζεται αρκετή εμπειρία, αυτοπεποίθηση και πίστη για να διαχειριστεί σωστά ο προπονητής όλες αυτές τις πιέσεις. Η κριτική, οι υποδείξεις για την αντικατάσταση παικτών στο αρχικό σχήμα, στη ροή του παιχνιδιού αλλά και το σχηματισμό ή την τακτική της ομάδας, έτσι κι αλλιώς θα γίνουν. Η κριτική στη σωστή της διάσταση μόνο καλό μπορεί να κάνει. Η διαφορετική οπτική και αντίληψη των καταστάσεων, λειτουργεί θετικά αν την ''φιλτράρεις'' και μάθεις να ελέγχεις την επιρροή που σου ασκεί, την πίεση που σου αποφέρει. Είναι μέρος του παιχνιδιού και σίγουρα δεν μπορεί να είναι όλες αντικειμενικές ή καλόπιστες. Μπορεί να είναι κατευθυνόμενες και να στοχεύουν απλά στην πρόκληση του προπονητή ή της ομάδας γενικότερα. Εξάλλου, είναι πολύ εύκολο να κρίνεις και να κάνεις υποδείξεις όταν δεν έχεις καμιά ευθύνη για το αποτέλεσμα. Αν οι οποιεσδήποτε υποδείξεις προς τον προπονητή δεν επαληθευτούν, τότε άμεσα ξεχνιούνται σαν να μην υπήρξαν.   Δεν θα βγει να πει κανείς πως έκανε λάθος εκτίμηση, απλά θα σωπάσει... Αν επαληθευτούν ως προς την απόδοση ή το αποτέλεσμα άμεσα θα υπάρχει η αντίδραση: ΄΄Εγώ τα έλεγα...''. Η πίεση αυτή που ασκούν στις περισσότερες περιπτώσεις τα Μ.Μ.Ε. αλλά και οι οπαδοί μιας ομάδας, είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα για τον προπονητή. Επιπλέον, οι γνώμες πάντα διαφέρουν, αφού για την ίδια ομάδα μια δεκάδα ανθρώπων, είναι πιθανό να φτιάξει 10 διαφορετικές 11άδες. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να παρασυρθεί ο προπονητής σε αυτή τη διαδικασία από απειρία ή φόβο για τις επιλογές του, ειδικά όταν έχουν ''στραβώσει'' κάποια αποτελέσματα.  Όπως είπε ένας φιλόσοφος ‘’αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις, οποιοσδήποτε δρόμος θα σε βγάλει εκεί’’. Για να επιτύχεις, πρέπει να ξέρεις που πηγαίνεις. Εσύ είσαι αυτός που θα διαλέξεις τις σωστές κατευθύνσεις για σένα. Όπως φαίνεται και από την παρακάτω ιστορία, την οποία σας ξαναθυμίζω, προπονητές χωρίς ανεπτυγμένη φιλοσοφία, δεν έχουν συγκεκριμένη κατεύθυνση και συχνά υποκύπτουν σε εξωτερικές πιέσεις.
''Ήταν ένας γέρος, ένα μικρό αγόρι και ένας γάιδαρος. Πήγαιναν στην πόλη και αποφάσισαν ότι το αγόρι θα πήγαινε καβάλα στο γάιδαρο. Καθώς προχωρούσαν συνάντησαν κάποιους ανθρώπους που τους είπαν ότι δεν ήταν σωστό ο γέρος να πηγαίνει με τα πόδια και το αγόρι καβάλα. Έτσι αποφάσισαν να αλλάξουν. Αργότερα συνάντησαν κάποιους άλλους ανθρώπους που τους είπαν ότι είναι ντροπή για το γέρο να αφήνει ένα τόσο μικρό παιδί να περπατάει. Έτσι αποφάσισαν να περπατούν και οι δύο. Όμως συνάντησαν κάποιους άλλους ανθρώπους που τους είπαν ότι είναι χαζό να περπατούν αφού είχαν ένα γάιδαρο μαζί τους. Έτσι αποφάσισαν να καβαλικέψουν και οι δύο το γάιδαρο. Σύντομα όμως κάποιοι άλλοι τους είπαν ότι δεν έπρεπε να φορτώνουν έτσι το καημένο το ζώο. Ο γέρος και το παιδί σκέφτηκαν ότι αυτό ήταν το σωστό και αποφάσισαν να κουβαλήσουν αυτοί το γάιδαρο. Καθώς περνούσαν από μια γέφυρα έχασαν την ισορροπία τους και ο γάιδαρος έπεσε στο νερό και πνίγηκε. ''Το δίδαγμα της ιστορίας είναι πως αν προσπαθείτε να ευχαριστήσετε τον οποιονδήποτε, στο τέλος θα χάσετε το γάιδαρο.(Sabock 1985).Όταν εργάζεσαι σαν προπονητής, η φιλοσοφία σου θα σε βοηθήσει περισσότερο να μη χάσεις ‘’το γάιδαρό σου’’, παρά οι γνώσεις σου γύρω από το άθλημά σου. Μια συγκεκριμένη φιλοσοφία θα σε βοηθήσει να αποφύγεις την αβεβαιότητα όταν θα διαμορφώνεις κανόνες προπόνησης, στιλ παιχνιδιού, πειθαρχία, κανόνες συμπεριφοράς, αγωνιστική νοοτροπία, βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους και πολλές άλλες πλευρές της καθοδήγησης. Αν αφιερώνεις τον ίδιο χρόνο που αφιερώνεις στην ανάπτυξη των τεχνικών σου γνώσεων και στην ανάπτυξη της δικής σου φιλοσοφίας, θα γίνεις καλύτερος προπονητής. Δεν μπορείς να αποκτήσεις μια φιλοσοφία διαβάζοντας ένα βιβλίο ή υιοθετώντας τη φιλοσοφία ενός διάσημου προπονητή. Η φιλοσοφία δεν αποκτάται από καμιά πηγή αλλά από τις εμπειρίες σου. Μια φιλοσοφία είναι άχρηστη αν δεν την κατέχεις και δεν την καλλιεργείς. Ο ποιητής Elbert Hubert έγραψε :‘’Αν σου πω μια ιδέα μπορεί στο τέλος να τη θυμάσαι ή όχι. Αλλά αν σε κάνω να σκεφτείς ό ίδιος μια ιδέα, θα έχω προσθέσει κάτι στην υπόστασή σου’’.
Οι προπονητές υπόκεινται σε μια πολύ μεγάλη πίεση από τα Μ.Μ.Ε. Η πίεση αυτή φυσικά, όσο μεγαλύτερος είναι ο σύλλογος, αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο. Αλήθεια πιστεύει κανείς πως αν ο Όττο Ρεχάγκελ, δεν έμενε πιστός στο μοντέλο που αποφάσισε να ακολουθήσει, αν δεν εμπιστευόταν και στήριζε τους ποδοσφαιριστές του, θα κατακτούσαμε το Euro 2004; Η παρουσία της Εθνικής στα τελικά του Euro 2008 και στο παγκόσμιο κύπελλο το 2010, είναι μη άξια αναφοράς, σε σχέση με το παρελθόν μας στις διεθνείς διοργανώσεις; Ο Φερνάντο Σάντος δέχτηκε τρομερή πίεση για τις επιλογές του στα 2 πρώτα ματς. Οι ιδιαίτερες συνθήκες που εξελίχτηκαν, πέρασαν σε 2η μοίρα: Τραυματισμός Παπαδόπουλου-αναγκαστική αλλαγή, άδικη αποβολή Παπασταθόπουλου, ακυρωθέν γκολ στο ματς με την Πολωνία. Αιφνιδιασμός με 2 γκολ κατά μόλις στο 6΄, τραυματισμός Χαλκιά και αναγκαστική αλλαγή (μείον μία επιπλέον αλλαγή για επιθετική τόνωση στο β΄ μέρος), ακυρωθέν γκολ ξανά, στον αγώνα με την Τσεχία. Ξεχάστηκαν άμεσα οι νίκες και το αήττητο σερί της Εθνικής στα προκριματικά. Οι παίκτες που σήκωσαν αυτό το φορτίο και ο προπονητής, έγιναν ξαφνικά ''λίγοι'': αμυντική φιλοσοφία, υπερήλικες, ένσημα, κυνήγι συμμετοχών, παίκτες των πρώην ομάδων του Σάντος είναι οι... μέτριοι χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν.  Γιατί ακούστηκαν πολλά περισσότερα. Όλοι θα θέλαμε η Εθνική να ήταν μια νέα Βραζιλία ή Ισπανία ή μια ομάδα με την εικόνα, την επιθετική φιλοσοφία και τους αυτοματισμούς της Μπαρτσελόνα! Όμως στο ποδόσφαιρο, στην προπονητική και στη ζωή, πολεμάς με αυτά που έχεις.
Ο Μουρίνιο πήρε το Champions League  με την Inter-θυμάστε την εικόνα των αγώνων;
Η Chelsea απέκλεισε την Barcelona και νίκησε την Bayern-θυμάστε την εικόνα των αγώνων;
Η Εθνική μας κατέκτησε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2004-υπενθύμιση.
Είναι δεδομένο πως πλέον η Εθνική είναι στις πλέον υπολογίσιμες ομάδες του κόσμου, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας το παρελθόν και την πληθυσμιακή δυναμική της χώρας μας.
Οι πιέσεις που ο Φερνάντο Σάντος  δέχτηκε για την τακτική, το σχηματισμό του και για να μην παίξουν οι Καραγκούνης, Σαμαράς και Κατσουράνης ήταν πολύ μεγάλες. Ο προπονητής της Εθνικής μας, πιστός στη φιλοσοφία, τις αρχές και την δουλεία του έδειξε την εμπιστοσύνη που η κατάσταση απαιτούσε στους ποδοσφαιριστές και σε όλη την ομάδα. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε πλήρως.
Και βέβαια σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας, απέδειξε πως έχει επίπεδο, γνώσεις, άποψη απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, για την κατάσταση στην Ελλάδα: «Αυτό που μας εμπνέει είναι η ιστορία της Ελλάδας. Οι Έλληνες έχουν τεράστια περηφάνια και αξίζουν το σεβασμό όλων. Όλοι πρέπει να τους σέβονται, γιατί από εκεί άρχισαν η δημοκρατία και τόσες άλλες αρχές. Οπότε πολύ απλά κανείς δεν μπορεί να μας κάνει μαθήματα!» Μια απάντηση που αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς και θα μείνει στην ιστορία, χαρακτηρίζοντάς τον!
Κλείνοντας δύο ακόμα ρήσεις, σε σχέση με τη φιλοσοφία του προπονητή:
''Αν αυτό που έκανες χθες σου φαίνεται σπουδαίο, δεν έχεις κάνει αρκετά σήμερα'' Lou Holtz
''Από τη στιγμή που θα μάθεις να τα παρατάς θα σου γίνει συνήθεια'' Vince Lombardi
Η πρόκριση της Εθνικής μας στις 8 καλύτερες ομάδες, είναι ήδη μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Μια επιτυχία που δείχνει συνέπεια και συνέχεια. Η Εθνική μας ομάδα, έχει ανανεωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το ταλέντο και οι ικανότητες, όταν συνδυαστούν με την εμπειρία στο ποδόσφαιρο, δίνουν έναν ιδανικό συσχετισμό. Μάλιστα η εμπειρία παίζει μεγάλο ρόλο και σε τέτοιες διοργανώσεις, είναι απαραίτητη. Πριν, κατά τη διάρκειά και μετά τον αγώνα. Πιστεύω ότι όλα τα παραπάνω τα έχουμε σαν Εθνική ομάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: