Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Προπονητής Ακαδημιών Ποδοσφαίρου:Σκέψεις και προβληματισμοί...


Αυτό τον καιρό (2008) εργάζομαι σε μία Ακαδημία ποδοσφαίρου. Είναι ο 2ος χρόνος στην ηλικία προπαίδων (γεν.1994-95) και πραγματικά μου γεννιούνται προβληματισμοί και σκέψεις που δυσκολέύομαι να βρω τις απαντήσεις. Δεν αναφέρομαι στο καθαρά προπονητικό-αγωνιστικό κομμάτι, παρόλο που και εκεί τα πράγματα σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Περισσότερο με απασχολεί η φιλοσοφία που πρέπει να αναπτύξει και να προβάλλει ένας προπονητής Ακαδημιών στη σχέση του με τα παιδιά, τους γονείς, τους υπεύθυνους της Ακαδημίας, τις ''αντίπαλες'' ακαδημίες και όλους αυτούς που συναναστρέφονται στον κόσμο του παιδικού ποδοσφαίρου. Είτε πρόκειται για ακαδημία που υποστηρίζεται από κάποια μεγάλη ομάδα, είτε για μια μικρή συνοικιακή ακαδημία, παρατηρώ ότι τελικά τα ίδια πράγματα πάνω κάτω συμβαίνουν και τα λόγια που αναφέρονται σε ημερίδες, σεμινάρια και απλές συζητήσεις σε στιγμές ηρεμίας είναι λόγια του αέρα! Μπορεί ένας προπονητής ακαδημιών να αναπτύξει τη φιλοσοφία του χωρίς να κάνει συμβιβασμούς και υποχωρήσεις? Πρέπει να ακολουθεί την γραμμή και την κατεύθυνση της ακαδημίας, δίχως να ψάχνεται και να προβληματίζεται? Μήπως πρέπει να είναι διαλλακτικός σε σχέση με τα παραπάνω? Είναι το αποτέλεσμα των αγώνων σημαντικό για την δημιουργία της προσωπικότητας του νεαρού ποδοσφαιριστή? Ποια πρέπει να είναι η σχέση του με τα παιδιά? Μπορεί ένας γονιός να πιστέψει ότι το παιδί του ωφελείται από αυτή την ενασχόληση, ακόμα και αν χάνει στους αγώνες? Πως τον πείθεις γι' αυτό? Οι ακαδημίες-σχολές ποδοσφαίρου ενδιαφέρονται για τα παιδιά, το αποτέλεσμα ή και τα δύο? Τί είναι καλύτερο,μια ακαδημία με πολλά παιδιά (άρα και τμήματα με χαμηλότερο αγωνιστικόεπίπεδο) επίπεδο ή λίγα και καλά (ελίτ) που παίρνουν ''τίτλους''? Πρέπει και από ποιά ηλικία να υπάρχει διαχωρισμός των καλών-ταλέντων νεαρών ποδοσφαιριστών? Τα παιδιά που δεν είναι προχωρημένα ωφελούνται όταν προπονούνται με δυνατότερα αγωνιστικά και σωματικά παιδιά? Ποιά η ποσότητα ποσότητα της προπόνησης ανά ηλικία? Πρόωρη εξειδίκευση πρέπει να γίνεται ή ενεργούμε διαφορετικά κατά περίπτωση? Ποιά πρέπει να είναι η στάση του προπονητή σε σχέση με τις ιατρικές εξετάσεις? Η διατροφή είναι δουλειά του (προτροπή-συμβουλές) ή δεν πρέπει να ασχολείται? Πρέπει να γίνεται ενημέρωση των γονιών με πρωτοβουλία του προπονητή? Μπορούν να υπάρξουν τρόποι επιβράβευσης των παιδιών που διακρίνονται αγωνιστικά ή σαν προσπάθεια-συμπεριφορά? Πρέπει να γίνεται αυτό σαν κίνητρο? Οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν!!! Οι απαντήσεις υπάρχουν?

Βασίλης Παπαδάκης

9 σχόλια:

nikos είπε...

Αγαπητέ φίλε, χαίρομαι που ανακάλυψα το μπλογκ σου, έχω το γιό μου αρκετά χρόνια σε Ακαδημίες (τώρα είναι 15 ετών). Είναι αλήθεια ότι τα προβλήματα είναι ΠΑΡΑ πολλά - όχι μόνο εδώ αλλά και σε προηγούμενα άρθρα σου.

Η αλήθεια είναι ότι πάσχει ολόκληρο το οικοσύστημα των ακαδημιών ποδοσφαίρου (και του ποδοσφαίρου γενικότερα βέβαια). Θα είναι λάθος αν σταθεί κάποιος στους γονείς, ή τους παράγοντες, ή τις υποδομές, ή τους προπονητές (ναι, και εκεί υπάρχουν τεράστια προβλήματα).

Θα σου πω ποιά είναι κατά τη γνώμη μου η μεγάλη ευθύνη των προπονητών. Με τις επιλογές και τον τρόπο δουλειάς τους, περνούν σε όλο το υπόλοιπο σύστημα το μήνυμα ότι τελικός σκοπός είναι τα καλά αποτελέσματα. Με βάση αυτό το κριτήριο επιλέγουν παίκτες, με βάση αυτό το κριτήριο δουλεύουν όλη την εβδομάδα, με βάση αυτό το κριτήριο διαχειρίζονται κάθε αγώνα.

Αυτό το μήνυμα κατά τη γνώμη μου γεννάει τα περισσότερα από τα προβλήματα που αναφέρεις.

Μια διαφορετική νοοτροπία θα ΕΠΕΒΑΛΕ σαν τελικό στόχο, μόνο τον μακροπρόθεσμο: την αθλητική και ποδοσφαιρική ανάπτυξη των παιδιών, και την ανάδειξη ποδοσφαιριστών μέσα από κριτήρια μακροπρόθεσμης δουλειάς, και όχι βραχυπρόθεσμων αποτελεσμάτων.

Οι περισσότεροι προπονητές που έχω δει αντιμετωπίζουν κάθε τουρνουά σαν να πρόκειται να κερδίσουν το champions league. Με αυτό το κριτήριο δίνουν πάντα προβάδισμα σε παιδιά με γρηγορότερη σωματική ανάπτυξη (αφού τα καταφέρνουν καλύτερα στο επιπεδο των αποτελεσμάτων) χωρίς όμως αυτά τα παιδιά να έχουν και τις καλύτερες προοπτικές σε ποδοσφαιρική ανάπτυξη.

Πολλά άλλα θα μπορούσαμε να πούμε για αυτό το πονεμένο θέμα.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

thoughts & more . . . είπε...

Καλή σου μέρα και καλή σταδιοδρομία στη προπονητική σου καριέρα. Απο τα 18 μου εργάζομαι σε ποδοσφαιρικές ακαδημίες ανα την Ελλάδα, και διαπιστώνω με τα λύπης μου, την νοοτροπία που προσπαθούν να εμφυσήσουν οι ίδιοι οι γονείς στα παιδιά τους, σχετικά με τον πρωταθλητισμό, φέρνοντας σε δεύτερη μοίρα, την άναπτυξη του χαρακτήρα των παιδιών και του ευ αγωνίζεσθαι, που στη τελική είναι και ο πρωταρχικός σε ομαδικά και μή αθλήματα.
Έτσι, σκοπός του κάθε προπονητή, είναι να πείσει εκτός απο τον γονέα, το ίδιο το παιδι, ώστε να μάθει να σκέφτεται μέσα σε ηθικούς περιορισμούς για το πώς θα γίνει καλύτερος συμπαίκτης, αντίπαλος και πάνω απο όλα φίλος του ποδοσφαίρου.
Κάποια στιγμή θα επιστρέψω με πιό ολοκληρωμένες προτάσεις πάνω σε αυτό το θέμα.
Συνέχισε τη καλή δουλεία που έχεις ξεκινήσει και πόσταρε και άλλα τόπικ, όπως για παράδειγμα με τη διατροφή στις μικρές ηλικίες και τη παιδική παχυσαρκία, και ποώς προλαμβάνονται όλα αυτά με την σωματική άσκηση.

Ανώνυμος είπε...

Φίλε μου το πρώτο που θα σου ευχηθώ είναι "καλό κουράγιο". Επιτέλους ένα blog που μπορούμε να ανταλλάξουμε απόψεις για το καλό των παιδιών μας ελπίζοντας πως ίσως όλοι οι συμμετέχοντες στο blog προσθέσουμε ένα λιθαράκι προς την σωστή κατεύθυνση.
Εχω παίξει και εγώ ποδόσφαιρο 25 συναπτά έτη και ενώ ήθελα να αποφύγω ο γιός μου να ασχοληθεί με αυτό το άθλημα δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Ετσι λοιπόν εδώ και 16 μήνες ξεκίνησα και εγώ τον "Γολγοθά" μου. Θα συμφωνήσω και εγώ με τον προλαλίσαντα Νίκο και επιπροσθέτως θα ήθελα να πώ ή μάλλον να φωνάξω πιο είναι το αίτιο της κατάντιας όλων των φερόμενων μαγαζιών κονόμας που κατ' εφημισμόν ονομάζονται ποδοσφαιρικές ακαδημίες. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟ ΑΙΤΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΦΗΜΑ 500€ ( η συνδρομή δηλαδή ) που κάθε γονέας πληρώνει σε αυτούς τους "κύριους'. Θα μου πείτε πως 500€ είναι πολύ λίγα χρήματα για το δικαίωμα συμμετοχής στο όνειρο που πουλάνε όλοι αυτοί οι ειδικοί στους γονείς των παιδιών. Στην διάρκεια της ενασχόλησής μου με τις ακαδημίες έχω ακούσει ειδικούς του ποδοσφαίρου να μιλούν σε γονείς για τα παιδιά τους με λόγια που θα έκαναν τον Ronaldo να αισθάνεται νάνος ή ανίκανος μπροστά τους. Σας πληροφορώ ότι αυτά τα παιδιά κατά την ταπεινή και υποκειμενική μου κρίση δεν θα έπρεπε ούτε να βρίσκονται μέσα στο γήπεδο ( τουλάχιστον όσον αφορά την συμμετοχή τους σε αγωνιστικές ομάδες).
Τουρνουά διοργανώνονται όχι για να ωφεληθούν τα παιδιά ως προς την ποδοσφαιρική τους μόρφωση αλλά στο να γεμίσουν τις τσέπες τους παραπάνω οι επιτήδιοι που διατηρούν τα μαγαζιά αυτά. Ελεγχος αυτής της ασυδοσίας που κυριαρχεί δεν υπάρχει απο πουθενά. Και όλοι αυτοί οι καημένοι γονείς πιστεύουν πως με 500€ θα κάνουν τα παιδιά τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που θα κερδίσουν εκατομμύρια. Σας πληροφορώ -αν και νομίζω πως το γνωρίζετε και εσείς- πως στο summer camp της Μάντσεστερ Γιουναιτέτ για 14 μέρες το κόστος είναι 3.700 € περίπου και με ΕΠΙΛΟΓΗ των παιδιών.
Και ερχόμαστε στην μαγική λέξη. Επιλογή παιδιών. Ποιά επιλογή όμως? Παιδιών που για διάφορους λόγους την συγκεκριμένη χρονική στιγμή παίζουν καλύτερα απο άλλα άρα μπορούν να πάρουν αποτελέσματα ή παιδιών που σήμερα δεν ανταποκρίνονται αλλά μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλότερα σαν ποδοσφαιριστές ???
Εχοντας την εμπειρία συμμετοχής του γιού μου σε μια μεγάλη ομάδα της χώρας μας - επιτρέψτε μου να μην ονομάσω ποιά- θα ήθελα να σας πώ πως συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με τον Νίκο που γράφει "Με αυτό το κριτήριο δίνουν πάντα προβάδισμα σε παιδιά με γρηγορότερη σωματική ανάπτυξη (αφού τα καταφέρνουν καλύτερα στο επιπεδο των αποτελεσμάτων) χωρίς όμως αυτά τα παιδιά να έχουν και τις καλύτερες προοπτικές σε ποδοσφαιρική ανάπτυξη." Στο εξωτερικό η βασική προυπόθεση για να προσέξουν ένα παιδί είναι η οικογενειακή ισορροπία του. Το πρώτο είναι αυτό. Πιστεύουν πως είναι πολύ σοβαρή για την εξέλιξή του η ψυχολογική του ισορροπία και η σιγουριά που ένα στέρεο οικογενειακό περιβάλλον του δίνει για να προχωρήσει στο μέλλον. Εδώ πρέπει να παίξει το τάδε παιδί γιατί είναι του ενός εφόρου το παιδί, το δείνα παιδί γιατί είναι στην ομάδα ο πιο παλιός και παέι λέγοντας. Είναι απίστευτα τραγικό πόσα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο σε μεγάλες ομάδες όχι γιατί το αξίζουν αλλά γιατί έχουν "μέσο". Αυτό δε που είναι πιο τραγικό απ' όλα είναι οι γονείς. Δεν μπορώ να πιστέψω πως εθελοτυφλούν. Η δεν γνωρίζουν απο ποδόσφαιρο ή τους τυφλώνει η επιδίωξη τους να καταφέρουν τα παιδιά τους αυτό που δεν κατάφεραν αυτοί στα παιδικά τους χρόνια. Δεν ξέρω τι άλλο να υποθέσω. Αποτέλεσμα όλης αυτής της αρρωστημένης νοοτροπίας είναι το επίπεδο του ποδοσφαίρου που έχουμε στην χώρα μας αυτήν την στιγμή. Οι προπονητές είναι δέσμιοι διάφορων καταστάσεων, οι γονείς εθελοτυφλούν, οι γηπεδικές εγκαταστάσεις άθλιες, η οργάνωση εναπόκειται στην διάθεση κάποιων τρελλών γονέων με οικονομική δυνατότητα ............
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για την κατάσταση που επικρατεί, προτάσεις που ισως διόρθωναν κάποια στραβά αλλά νομίζω πως αρκετά σας κούρασα.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να εξωτερικεύσω κάποιες σκέψεις μου για αυτό το θέμα.

Vasilis είπε...

Φίλε Νάσο
Συμφωνώ για τους γονείς αλλά δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι στο ίδιο τραγικό λάθος, υποκύπτουν και πολλοί προπονητές και υπεύθυνοι ακαδημιών που πιέζουν γι' αυτό,πιστέυοντας ότι με την κατάκτηση ''τίτλων''θα αυξηθεί η δημοτικότητα της ακαδημίας με ότι αυτό συνεπάγεται.Θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό που λες ΄΄οι προπονητές έχουν χρέος να εξηγήσουν και να πείσουν τους γονείς για το σωστό δρόμο''.
Αφού ασχολείσαι με προπονητική αν θες,στείλε μου email,να σου κάνω πρόσκληση να γράφεις άρθρα σχετικά.
Ευχαριστώ

Vasilis είπε...

Αγαπητέ Άκη
πραγματικά βάζεις σωστή και πραγματική διάσταση πολλά θέματα,που αφορούν στις ''ακαδημίες''ποδοσφαίρου.Πουλάνε όνειρα και εκμεταλλεύονται εθελοτυφούντες γονείς λες,και έτσι είναι σε πολλές περιπτώσεις,σε ένα φαύλο κύκλο που δημιουργείται. Βέβαια,επίτρεξέ μου να σου πω,πως είναι ένας καθρέπτης της κοινωνίας μας,όπου ο καθένας γνωρίζει ότι η επιτυχία και η αναγνώριση,είναι πιο εύκολη με πλάγιους τρόπους και σπρωξίματα-λαδώματα.
Γνώμη μου είναι πως ο καθένας πρέπει να κάνει τον αγώνα του,για να βελτιώσει τα κακώς κείμενα και όχι μόνο να τα παραδέχεται και να κουνάει το κεφάλι αδιάφορα.Είναι και ένας λόγος που ξεκίνησα αυτό το blog ,για να βάλω ένα λιθαράκι μικρό στην δημιουργία προβληματισμού και συζήτησης-μοίρασμα εμπειριών και γνώσεων.

Ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Βασίλη,
Ειμαι και γώ απο αυτούς που όχι μόνο δεν σκύβουν το κεφάλι αλλά προσπαθούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Δυστυχώς όμως είμαστε πολύ λίγοι για να διαμορφώσουμε τις απόψεις των πολλών.

Vasilis είπε...

Βρε ανώνυμε
βάλε ένα ονοματάκι
Συνεχίζουμε όμως την προσπάθεια ,έτσι?Και για την δική μας ευχαρίστηση,τα πιστεύω μας και γαι το καλό των παιδιών(για όποιον ασχολείται με ακαδημίες)
Να 'σαι καλά

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Βασίλη,
θα ήθελα την βοήθειά σου και την γνώμη σου σε ένα πρόβλημα που πλέον έχει διαταράξει την οικογενειακή μας γαλήνη. Ο μικρός ετών 12 είναι μέλος μιας ακαδημίας μεγάλης ομάδος. Το πρόβλημα άρχισε απο πέρυσι. Η αγωνιστική αντιμετώπιση στο παιδί μου μόνο δίκαιη δεν ήταν. Το έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Κάποια στιγμή το παιδί αντιδρώντας μου είπε πως δεν θέλει να ξαναπάει. Ακολούθησα αυτό που ήθελε - άλλωστε ήταν και το τέλος της αγωνιστικής περιόδου- και ήλπιζα ότι έχουμε τελειώσει με αυτήν την ομάδα. Δυστυχώς σαν παιδί που είναι θεώρησε πως το πιο φυσιολογικό ήταν να συμμετάσχει και στην καινούρια αγωνιστική χρονιά. Ικανοποίησα το θέλω του αν και γνώριζα πως τα πράγματα θα ήταν για αυτόν μάλλον χειρότερα αγωνιστικά και όχι καλύτερα.Κάποια στιγμή οι 2 'έφοροι' της ομάδος με πλησίασαν και μου είπαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό, πως αν τους βοηθούσα οικονομικά θα πρόσεχαν ιδιαιτέρως το παιδί μου !!!!! Φυσικά αρνήθηκα όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί η ποδοσφαιρική μου νοοτροπία μου έλεγε πως το παιδί θα έπρεπε να παίξει αν το άξιζε και όχι με την πλάτη του πατέρα. Μετά την άρνησή μου άρχισαν και τα πολλά προβλήματα. Διαχωρισμός στις προπονήσεις, πολύ μικρή συμμετοχή στους αγώνες, προσωπική αρνητική κριτική.
Το πρόβλημα είναι πως το παιδί σε αυτήν την ηλικία δεν μπορεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Νομίζει πως ο προπονητής του τον έχει αγωνιστικά απορρίψε ικαι θέλει να προσπαθήσει με την αγωνιστικότητά του και την προσπάθειά του να του αλλάξει γνώμη.
Οσο και αν προσπάθησα να του το εξηγήσω δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτήν την συμπεριφορά διαφορετικά. Οσες φορές και αν προσπάθησα να τον πείσω να αλλάξει ομάδα απέτυχα.
Επειδή έχω έρθει σε απόγνωση βλέποντας το να προσπαθεί τόσο πολύ χωρίς καμία αναγνώριση των προσπαθειών του και να στεναχωριέται κάθε Σαββατοκύριακο θα εκτιμούσα πάρα πολύ οποιαδήποτε συμβουλή ή γνώμη μιας και εγώ έχω εξαντλήσει το απόθεμα της σκέψης μου.
Δεν σου έστειλα e-mail γιατί ίσως και κάποιος άλλος απο το site θα μπορούσε να μου πεί κάποια γνώμη και ακόμα θα ήταν καλό να μάθουν τι συμβαίνει στις λεγόμενες μεγάλες ομάδες.Αν όμως θα ήθελες να μου απαντήσεις με e-mail η διεύθυνση είναι attilas_333@yahoo.gr
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
ΑΚΗΣ

Vasilis είπε...

Καλημέρα
Πολύ σοβαρό και συνηθισμένο θέμα βέβαια, αφού παρόμοια περιστατικά καταγγέλουν πολλοί, ειδικά σε ''ακαδημίες'' μεγάλων ομάδων. Η συμπεριφορά των ''εφόρων'' είναι βέβαια κατακριτέα και απαράδεκτη, δείχνοντας πως είναι εκεί για προσωπικούς λόγους και φυτοζωούν στις πλάτες άλλων. από όσα περιγράφεις ο προπονητής είναι συνυπεύθυνος, αφού αποδέχεται τέτοιες καταστάσεις και πιέσεις. Βέβαια, το πρόβλημα για σένα δεν είναι πως λειτουργεί η συγκεκριμένη ακαδημία, αλλά τι μπορείς να κάνεις σε σχέση με το παιδί σου, ώστε να μπορέσει να παίξει ποδόσφαιρο, να το ευχαριστηθεί και να το ΄΄ζήσει΄΄ αλλά και να κυνηγήσει τα όνειρά του. Σίγουρα το παιδί έχει δεθεί με την ομάδα και τα άλλα παιδιά και πιθανόν βλέποντας τις δυνατότητές του, πιστεύει πως θα καταφέρει να πείσει τον προπονητή και να κερδίσει τη θέση του με την προσπάθειά του.
Το παιδί ενώ ήθελε να σταματήσει άλλαξε γνώμη και θέλει να συνεχίσει να προσπαθεί. Γιατί; Ποιός του ''άλλαξε'' γνώμη; Μήπως ο προπονητής υποκρινόμενος το μπερδεύει; Τα παιδιά συνήθως αποδέχονται το ρόλο και τις εξηγήσεις του προπονητή. Πιστεύω πως μια ειλικρινής και ανοικτή συζήτηση με το παιδί είναι η μόνη λύση στην προκειμένη περίπτωση αφού πιστεύεις πως δεν θα έχει ευκαιρία να παίξει με ίσους όρους και σίγουρα δεν μπορείς να τα βάλεις με την ομάδα γενικότερα. πρέπει να του πεις ακριβώς τα γεγονότα. Μπορεί μα είναι σκληρό για την ηλικία του, αλλά αν είσαι ήρεμος, αντικειμενικός και συγκεκριμένος πιστεύω πως θα καταλάβει. Είναι και υποχρέωσή σου να το προστατέψεις από μια διαδικασία που είναι άδικη και άνιση. Δεν υπάρχει λόγος να δώσει αυτόν τον αγώνα. Το παιδί δείχνει χαρακτήρα αφού θέλει να ''παλέψει''. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και θα το βοηθήσει.
Πιστεύω επίσης πως δεν πληρούνται βασικές προυποθέσεις που απαραίτητα πρέπει να εξετάζουμε σαν γονείς, για να γράψουμε το παιδί σε μια ακαδημία: Ίσος χρόνος συμμετοχής, ψυχαγωγία, ανάπτυξη δεξιοτήτων,ευκαιρίες συμμετοχής, ενθάρρυνση και έπαινος, ανάγκες των παιδιών ...Η απόφαση δυστυχώς είναι δική σου αφού το παιδί δεν ''ξέρει''. Ή μήπως ξέρει και έχει απλά πεισμώσει; αφού όμως δεν το απολαμβάνει και δεν διασκεδάζει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να αλλάξει χώρο...